ලංකාවේ නොරැකුණු බුදු දහම

 

මෙම ලිපියට අදාළ කරුණු කාරණා ගොඩනැගුනේ වසර ගණනාවක් තුල මා හිතවතුන් සමග කල සාමාන්‍ය  කතාබහ ඇසුරෙනි. එබැවින් මේ සඳහා මුලාශ්‍ර මා ඉදිරිපත් කරන්නේ නැත. මා කියන දේ ඔබ පිළිගනිම හෝ නොපිළිගැනීම මට අදාළ නැත.

මෙම ලිපිය කිසිසේත්ම ලංකාවේ පවතින සම්ප්‍රදායික ක්‍රිස්තියානි පදනමට පහරක් නොවේ. සැබවින්ම බෞද්ධයා මෙන්ම සම්ප්‍රදායික කතෝලිකයාද මේ රැඩිකල් ආගම්වාදයෙන් බැටකමින් සිටියි.

දකින දේ ලියනවා විනා මට කිසිඳු ආගමක් රැකගැනීමට අවශ්‍යතාවයක්ද නැත. මන්ද ආගම් ඇත්තේ රකින්න නොව කැමති අයෙකුට පිළිපැදීමට පමණක් නිසාය. 

******************************************

අද අප සිටින්නේ වසර 30-35 ක පමණ සිට කෙරෙන බහුජාතික අන්‍යගමිකරන වැඩ සටහනක ඉතා සාර්ථක අවස්ථාවකය.

දිග කතාවක් කෙටියෙන් කියනව නම්, 70 දශකයේ ඇරඹි, 80 දශකයේ  තීවෘ වූ, ථෙරවාද බුදුදහම විනාශ කිරීමේ ව්‍යාපෘතියෙහි ප්‍රධාන අංගය වුයේ බෞද්ධයන් අබෞද්ධයන්  බවට පත් කෙරිමයි. එහි දිගු කාලින අරමුණු පිළිබඳව වෙනමම සාකච්චා කල යුතුය.   

අන්‍යාගමිකකරණය සඳහා ආයතන රාශියක් මුදල් යෙදවූයේය. ඔවුන්ගේ සැලසුම වුයේ තෝරාගත් සමුහයක් කණ්ඩායම් වශයෙන් බෙදා ලංකාවේ අඩු ආදායම් ලබන ජන කොටස් වෙත පිටත් කර හැරීමයි. ඔවුන්ගේ කාර්ය භාරය වුයේ නොයෙකුත් දීමනා සහ වරදාන පොරොන්දු වෙමින් ජනතාව ඔවුන්ගේ රැඩිකල් ක්‍රිස්තියානි දහම කෙරේ යොමු කරගැනීමයි. බෞද්ධ, හින්දු සහ සම්ප්‍රදායික කතෝලික ජනාවාස ඔවුන්ගේ ගොදුරු බිම් විය. 

වසර 2002 පමණ වන විට මෙම ව්‍යාපාරය එතරම් සාර්ථක නොවන බව රැඩිකල්  මිෂනාරින්ට පෙනී ගියේය. මීට හේතුව වුයේ මෙම කාර්යට යෙදවූ  ලාංකිකයන් බොහෝ දෙනෙක් තම කාර්යභාරය පසෙක තබා  මාසිකව ලැබුණු වේතනයෙන් හොඳ ජීවිතයක් ගත කිරීමට ඇබ්බැහි වීමය. තවද නොයෙකුත් අවස්ථාවල ගැහැණු දෙදෙනෙක් සහ පිරිමියෙක් ඇතුලත් කණ්ඩායමක් ගෙවල් ගානේ ඇවිදින්න  සැලැස්වීමේ ක්‍රමය අවසන් වුයේ තිදෙනාගේම පවුල් ජීවිත අසාර්ථක වීමෙනි. 

2003 වසරේ මැද භාගයේදී, ලංකාවේ බොහෝ ගම් නියම්ගම් වල ක්‍රියාත්මක වන ප්‍රකට රාජ්‍ය නොවන ජාත්‍යන්තර ආයතනයක් (NGIO) "වියට්නාම් ක්‍රමය" නම් ක්‍රමවේදයක් පිළිබඳව මෙම රැඩිකල් ආගම් ප්‍රචාරණ ආයතන දැනුවත් කරන්න විය. දකුණු කොරියාවෙන් පටන්ගෙන වියට්නාමයේදී සාර්ථක ප්‍රතිපල ලැබූ මෙම ක්‍රමවේදයෙහි  මුලික හරය වුයේ "ගසක් විනාශ  කිරීමට එහි අතු ඉති රහිමින්, කඳ කොටස් කපමින් වෙහෙසෙනවට වඩා, එහි අරටුවට කඳ පනුවන් ඇතුළු කිරීම පහසු කාර්යකි"   යන්නයි.  

2004 වන විට මෙම ක්‍රමවේදය ක්‍රියාවට නැගීම ආරම්භ විය. මා සිතන ආකාරයට ඔවුන්ට විශාල බාධාවන් වන්නට තිබු සෝම හිමි වැනි දැවැන්ත චරිත ඔවුන් එවන විටත් තාක්ෂණිකව තම ගමන් මගෙන් ඉවත් කර තිබුණි. තෝරාගත් ලාංකිකයන් කිහිප දෙනෙකු හරහා සැහෙන මුදලක් ව්‍යාපෘතියට පොම්ප විය. ජවයක් ඇති ගිහි-පැවිදි චතුර බෞද්ධ කථිකයන් කිහිප දෙනෙකු වෙතට යහමින් මුදල් වියදම් කරන අනුගාමිකයන් එකා  දෙන්න බැගින් ලංවන්න විය. දවසට පැය දෙක තුනක් දිව්‍ය බලෙන් ලෙඩ සුව කරන ආගම්වල මෙහෙයන් ප්‍රචාරය කල රුපවාහිනී නාලිකා එක වරම ජනප්‍රිය බෞද්ධ චරිත නිර්මාණය කරන මැෂින් බවට පත්විය. චරිත නිර්මාණයෙන් නොනැවතී ඔවුන් ඒවා පුම්බන්නටත්, වර්ණ ගන්වන්නත් පටන් ගත්තේය. 

රට පුරා බෞද්ධ  නළුවන්, පැවිදි දේශපාලකයන්, සියල්ල දත් බෞද්ධ පණ්ඩිතයන් බිහිවිය. කවි, ගී, කතන්දර, නාටක වලින් බණ කීමත්, බවුසර  ගණන් වලින් පිරිත් පැන් නිපදවීමත් සමගම බණ පදයක, පිරිත්  පැන් පොදක වටිනාකම හීනවිය.  සුපහැදිලිව ධර්ම කථනයේ  යෙදුනු සමහර ස්වාමින් වහන්සේලා හිටිවනම තම මාර්ගය අංශක 90 කින් වක්‍ර කරන්න විය. සෝවාන්, සකෘදාගාමී, අනාගාමි ඵල ලැබුවන්, රහතුන්, පසේ බුදුන්, මෛත්‍රී බුදුන් හතු පිපෙන්නාක් මෙන් පහල  වන්නට විය. මේ අස්සට කඩන් වැදුන සමහර  දේශපාලකයෝ  වලං කඩේට පැන්න ගොන් වස්සන්ට නොදෙවැනි වුහ. 

 
අද බෞද්ධයා කවුරුන් කියන දේ පිලිගන්නටදැයි හිතා ගත නොහැකිව වික්ෂිප්තව සිටියි. සංඝ රත්නයට, බුදු දහමට බෞද්ධයන් අතින්ම මඩ ගෝනි පිටින් වැදෙමින් පවතී. මඩ වලින් නොනැවතී, අතින් පයින්, බැටන් පොලුවලින් මෙන්ම කඩු කිනිසි වලින්ද බෞද්ධයා ඔව්නොවුන් මරාගනිමින් සිටියි. 

සංඝ නායකත්වයේ උදාසීන හා නින්ද්‍රශීලී පිළිවෙත් හමුවේ සමස්ත ලංකික ථෙරවාදී බෞද්ධ සමාජයම බිදවැටෙන සුළු තත්වයකට පත් වී ඇත. බොරදියේ මාළු බාන්නාට මීට වඩා සුදුසු  පරිසරයක් හමු නොවනු ඇත. 

මේ සියල්ලටම ගත වුයේ වසර 7 වැනි කෙටි කාලයකි. වසර 25 කින් කරන්න ට නොහැකිවූ දේ ඔවුන් වසර 7 කින් සපුරා ගත්හ.  අරටුව කඳ පනුවන් කන විට ගහ මිය ඇදෙන්නට ගත වන්නේ ටික කාලයකි.

මීට වඩා මට කියන්න දෙයක් නැත.