අලියා පිට යාම

අප සමාජයේ බහුතරයක් නිර්මාංශ නොවෙති. එනම් ඔවුන් මස් පිණිස සතුන් මැරීමට දායක වෙයි. තවමත් අශ්වයා පිට හෝ අලියා පිට යාම ක්‍රීඩාවක් හෝ විනෝද කාර්යයක් බවට පත් කරගත් අය බොහෝය. අපේ ගෙවල්වල බල්ලන් සහ වෙනත් නොයෙකුත් සතුන් කූඩු කර ඇතිකරයි. මේ සෑම ක්‍රියාවකින්ම අපි සතුන්ගේ ස්වභාවික චරියා රටාව උදුරාගෙන ඇත. එය සතුන්ට කරනා වදයකි. ඒ ඔවුන් කිසි විටෙක නොකළ වරදකටය. නොකළ වරදකට වද දීම ඕනෑම කාල-අවකාශ රාමුවක "වැරදි" දෙයකි. 

මිනිසුන් හෝ සමාජය පරිපුර්ණ නැත. ඔවුන්ට නොයෙකුත් අවශ්‍යතා සඳහා වැරදි කිරීමට සිදුවෙයි. නමුත් සමාජය යමක් වැරද්දක් ලෙස දකින විට එය කාලයත් සමග ක්‍රමයෙන් වියැකී යයි. සමහර විට එයට දශක හෝ සියවස් ගණනක් ගතවිය හැක. නමුත් එය කෙදිනක හෝ සිදුවෙයි. මේ වැරදි නිවැරදි වීමට සමාජ ගති පැවතුම්වල වෙනස්කම් මෙන්ම තාක්ෂණයද බලපායි. 

ඉහත පුර්විකාව මට කියන්න සිදු වුයේ පෙරහරේ ඇතුන් ගෙන යාම ගැන කිහිප දෙනෙක්ම මගේ අදහස් විමසූ බැවිනි. පෙරහරේ ගෙනයාම පසෙක තැබුවත් කැලයේ ජිවත්වන අලි ඇතුන් අල්ලා හීලෑ කිරීමම වරදක් ලෙස මම දකිමි. එහෙත් නොයෙකුත් හේතුන් නිසා අපි චිරාත් කාලයක සිට මේ වරද කරමු. අතීතයේදී බඩු ප්‍රවාහනය සහ බර වැඩ කිරීම, යුද්ධය සඳහා, රාජකීය සහ ධනපති ගාම්භීරත්ව ප්‍රදර්ශනය සහ පෙරහැර වැනි ආගමික කටයුතු සඳහා යොදා ගැනුණු අලි ඇතුන් අද අවසාන කාරණා දෙකට පමණක් සීමා වෙයි. 

කැලේ නිදැල්ලේ සැරි සැරිය යුතු ඇතෙක් ඇඟ පුරාම විලංගු දමා හෙන්ඩු පහර දෙමින් විකාර රූපී ඇඳුම් අන්දවා ඇඟ පුරා විදුලි රැහැන් ඇද ලයිට් දල්වා පාරේ ගෙන යාම නරකක් නොවේ යයි කිව හැක්කේ කුමන දහම අනුවදැයි මට නොතේරේ. එය කල යුතුම නම් තව දුරටත් කෙරිය යුතුය. මන්ද සමාජය ඕනා තරම් "නරක" දේ කරන බැවිනි. නමුත් එය අඩුම ගණනේ නරක දෙයක් බව අවබෝධ කරගෙන කරනවා නම් කවදා හෝ දිනක තාක්ෂණය දියුණු වූ විට හෝ බහුතරයක් මේ සත්ව හිංසනය බැලීමට අකමැති වූ දවසක එය නවතිනු ඇත. මේ වන විට සතුන් කූඩු කර ඇති සත්ව උද්‍යාන කරා යන ජනතාව ශීග්‍රයෙන් අඩුවෙමින් පවතී. බොහෝ රටවල් එළිමහන් සත්ව උද්‍යාන සාදන්න උත්සුක වන්නේ ඒ නිසාය. 

ඇතෙක් පෙරහරේ යන්නේ ඉතා කැමැත්තෙන් සහ බුද්ධාලම්භන ප්‍රීතියෙන් යයි පවසන අය කරන්නේ තමන්ගේ සිතේ ඇතිවන වරදකාරී හැගීම සඟවා ගැනීම යයි මට සිතේ. ඇතාගේ සිතුවිලි ගැන ඇතාටත් වඩා දන්නේ ලාංකික බෞද්ධයාය.

අලි ඇතුන්ට කිසිසේත් අදාළ නැති, ලඟදී කිහිප දෙනෙක් පලකල අදහසකින් මම මේ ලිපිය අවසන් කරන්නම්.

-ගුරුවරයෙක් වෙනවා නම් තම පඩිය ගැන නොතකා ළමුන්ගේ දියුණුව දෙස පමණක් බලා, සතුටින් තම රැකියාව කල යුතුය-

ගුරුවරයා දෙවියෙකු යයි පම්පෝරි ගසන සමාජය ගුරුවරයාට ලැබෙන්නේ හිඟන පඩියක් බවද පැහැදිලිවම දනී.  නමුත් එය අමතක කිරීමට වෙර දරන සමාජය තම හෘද සාක්ෂිය පරයා කෑගසන විලාපයයි ඒ.