අරගලයක වෙනස

ගෝඨාභයට ගෙදර යාමට සිදු වුයේ මහජනතාව දරිද්‍රතාවයට එරෙහිව වීථියට බට නිසාය. එයට නායකත්වයක්, අරමුණක්, ඉලක්කයන් තිබිය යුතු බව මම නැවත නැවතත් ලිව්වෙමි. එම අරගලය ඇරඹුණේ හරි තැනිනි. එහෙත් එයට ඒ ආකාරයටම යම් කාල ලක්ෂයකින් ඔබ්බට යා නොහැකි බව එහි නියමුවෝ අවබෝධ කර නොගත්හ. අද අරගලයේ පෙරමුණ ගත් සමහරෙක් ඉන්න තැන් දුටු විට මට පෙනී යන්නේ මහින්ද+ජොන්ස්ටන් ඔලමොට්ටල කෙලිය නොවන්නට එම නැගිටීම තව සති කිහිපයකින් වියැකෙන්නට තිබූ බවයි. 

අද වීථි බැස ඇත්තේ යම් පාක්ෂිකයන් පිරිසකි. එය ඉතා විශාල විය හැක. නමුත් එය ජන නැගිටීමක් නොවෙයි. එසේම මේ නැගිටීම පාලකයා විසින් පාගා දමන මැතිවරණ අයිතියට එරෙහිවය. එය ඉතා සාධාරණය. එහෙත් එය සමස්ථ ජනතාවට දැනෙන අර්බුදයක් නොවෙයි. මේ නිසා එදා ජනතාව අතර තිබුණ එකමුතුකම අද නැත. 

රාජපක්ෂලාට තිබුණේ මැරකම සහ උද්දච්චකම සංකලනය වූ ක්‍රමවේදයකි. ඔවුන්ට සැබෑ මහජන නැගිටීමකට මුහුණ දීමට තරම් ප්‍රඥාවක් නොවීය. වත්මන් පාලකයා තක්කඩිකම සහ උගුල් ඇටවීම පිළිබඳව පරිණත දේශපාලකයෙකි. එසේම ඔහු දැනීම් හැඟීම් නැති පුද්ගලයෙකි. 

අවසාන වශයෙන් මම දකින්නේ ජවිපෙ අද විශාල වරදක් කරගත් බවයි. වත්මන් පාලකයා එරෙහිව යම් කිසි මට්ටමකින් හෝ වීථියේ ජයග්‍රහණයක් ලබා ගැනීමට හැකි එකම ආකාරය නොනවතින ජන රැල්ලක් ඇති කිරීමය. එනම් පසුගිය අරගලය පන්නයේ ජන රැල්ලක් සමග කොළඹට විත් කඳවුරු බැඳගැනීමයි. පාක්ෂිකයාට වුවත් නැවත නැවත රැළිවලට පැමිණීම වදයක් වෙයි. දිනක් ජීවිතය ගැටගසා ගැනීමත් අභියෝගයක් වූ මේ කාලයේදී එය විශේෂයෙන්ම බලපායි. ඊළඟ විරෝධතාවය දියාරු සටනක් වීමට බොහෝ විට ඉඩ ඇත.

මේ පාලකයා දණ ගැස්වීමට දැනට ඇති අතිශයින් සාමකාමී වූ හොඳම ක්‍රමවේදය ලෙස මා දකින්නේ ජනතාවගේ දරිද්‍රතාවයම ඒ විරෝධය සඳහා උපයෝගී කරගැනීමයි. ඒ ගැන මම පෝස්ට් එකක් පලකලෙමි. එම සටන් කලාවේදී වීරයන් බිහි නොවීම යම් යම් පක්ෂවලට අවාසියක් විය හැක.