දෙදහස දශකය මුල් භාගයේ මම වසර කිහිපයක් ජාතික විද්‍යා සහ තාක්ෂණික කොමිසම යටතේ වූ තරුණ විද්‍යා සංසදයේ සභාපති ලෙස කටයුතු කලෙමි. මේ කාලයේදී අපි ජාන තාක්ෂණ යොදා වැඩි දියුණු කල බීජ සහ බෝගවල හොඳ නරක පිළිබඳව විවාද-සංවාද කිහිපයක්ම සංවිධානය කළෙමු.
මෙහිදී ජාන තාක්‍ෂණයේ යහපත් ඵලයක් ලෙස ඉහලින්ම සාකච්චා වුයේ එමගින් පලදාව වැඩිකරගන්න අතරතුරම රසායනික පොහොර සහ කෘමි-දිලීර නාශක භාවිතය ඉතා අවම මට්ටමකට පත් කරගත හැකි බවයි. එහි ඍණාත්මක පැත්ත ලෙස ඉදිරිපත් වුයේ ජාන තාක්ෂණයෙන් නිපදවන භෝගයන්හි පලදාව මිනිස් සිරුරට කෙතරම් අහිතකරදැයි එවන විට පර්යේෂණ පවත්වා නොතිබීමයි.
විදුසර වැනි පුවත්පත් වලින්ද මේ පිළිබඳව කතා බහ කරලියට ගෙනෙන ලදී. නමුත් එම සංවාදය ක්‍රියාන්විතයක් ලෙස ඉදිරියට ගෙන යාමට හෝ ඒ පිළිබඳව ගැඹුරින් හැදෑරීමට පාර්ශව කීයක් උත්සහ ගත්තාදැයි මම නොදනිමි. මැලේසියාව, තායිලන්තය වැනි රටවල් එම දශකයේදී ජාන තාක්‍ෂණය අතින් වේගයෙන් ඉදිරියට ගියේය.අප දැන් කාලයක සිට ආනයනය කරන්නේ බොහෝ සෙයින්ම මෙම රටවල ජාන තාක්‍ෂණය යොදාගෙන නිපදවූ ආහාරය.
ජාන තාක්ෂණයෙන් නිපදවූ ආහාරවල හොඳ නරක පිළිබඳව මට වැටහීමක් නැත. නමුත් මට පෙනෙන එකම කාරණය අද ලාංකිකයා රසායනික වගාවෙහි ගිලී සිටින අතරම පිටරටින් ගෙන එන ජාන තාක්‍ෂණය යෙදූ ආහාර රිසි සේ බුදින බවයි.
වසර විස්සක් පමණ යන්න තිබූ ගමනක් එක රැයකින් යන්න ගොස් දැන් අපි ඒ තියෙන ටිකත් නැති කරගෙන ඇත්තෙමු.
No comments:
Post a Comment