අපි නිර්මාණිලාව තනි නොකරමු

මියගිය නිර්මාණි ජිවත් වූ නිර්මාණිට වඩා බලවත් බව කවුදෝ මගේ FB පිටුවේ සඳහන් කර තිබුණි. එය සැබෑවකි. ජිවත් වුවත් මළකඳන් වැනි මිනිසුන් අතර මියගිය පසු තවත් උස් හඬින් හදවත් අමතමින් යුග පෙරලි කරන චරිතද කලාතුරකින් දැකිය හැක. 

නිර්මාණිගේ මරණයට පසු අපට දැක ගන්නට ලැබුණේ ඇයගේ දර්ශණයට ඉඳුරාම පටහැනි හෘද සාක්ෂියක් ඇති එවුන්ගේ මානසික කම්පනයයි. නොඑසේ නම්, වැරදි තීරණ ගෙන, ඒවා සාධාරණීකරණය කරමින්, ඒවා පාරාවළලු වෙමින් පැමිණෙන විට ඉන් මිදීමට පඹ ගාල් අතර දුවමින්, ඒවායේ පැටලෙමින්, පණ අදින සමහරුන්ගේ විලාපයයි. 

මිසරය, ග්‍රීසිය, රෝමය, චීන මින්ග් අධිරාජ්‍යය ආදී දැවැත්ත ශිෂ්ඨාචාර ඒවායේ අවසානයට ලඟා වන විට තිබූ සමාජ හැසිරීම් රටාවල ඉතා කිට්ටු සමානකම් ඇත. ඓතිහාසික මුලාශ්‍ර විශ්ලේෂණය කිරීමේදී පෙනී යන්නේ මේ ශිෂ්ඨාචාර කෙලවරට පැමිණෙන විට සමාජය අතිශයින් විෂමාචාර තත්වයකට පත්වී ඇති බවයි. සමහර විට සමාජය ඒ තත්වයට පත්වුන නිසා ශිෂ්ඨාචාරය විනාශ වුවාද විය හැක. 

පාලක ස්ථරය සහ ඔවුන් අවට සිටි ප්‍රභූ පැලැන්තිය අසීමාන්තිකව ධනය සහ බලය හඹා යමින් බහුතර ජනයා පෙලන්න විය. ඔවුන්ගේ ජරා ජීර්ණ ජිවිත ක්‍රියාවලිය සහ තාඩන පීඩන හමුවේ ජනතාව නැගී සිටීම යම් තරමකට පමා කලේ ආගම පලිහක් ලෙස යොදාගත් පූජක පන්තියයි. ඔවුහු පාලකයාට දේවත්වයක් ආරෝපණය කරමින් සහ නොයෙකුත් අළුත් මිත්‍යා මතවාද වපුරමින් ජනතාව භීතියට පත්කළහ. මේ වෙනුවෙන් ඔවුන්ට බොහෝ යස ඉසුරු පාලක පැලැන්තියෙන් ලැබුණි. ඔවුන්ගේ මතවාද වැපිරීමට සමාජය තුලම සුළුතර පිරිසක්ද විය. ඔවුන් බොහෝ දෙනෙක් බුද්ධි හීන අඳබාලයන් විය. ඔවුන්ව මිත්‍යා මතවාද තුලින් බියවැද්දීම පහසු විය. අනෙක් පිරිස පූජකයන්ගෙන් යම් යම් ලාබ ලැබූ අධම තක්කඩියන් විය. ඔවුන් දෙපිරිසම පුජකයන් සහ පාලකයන් වෙනුවෙන් ජනතාව මිත්‍යාවේ වලලා තැබීමට උපරිම උත්සහයක් දැරීය. අවසානයේදී සියළුම දෙනා සමගින් මේ ශිෂ්ඨාචාර වැනසී ගියෝය. 

ඒ දැවැත්ත සමාජ පද්ධතිවලට අලඟු තියන්නවත් නොහැකි ලංකාව, අද පත්ව ඇත්තේ තවත් කුඩා කෙටි කාලීන ශිෂ්ඨාචාරයක අවසානයට බව මට හැඟෙයි. 

පසුගිය දොළොස් වසරක පමණ කාලය තුලදී බුදු දහම සහ සිංහල සංස්කෘතිය රාජපක්ෂ දේශපාලනය සමග සාර්ථකව පූට්ටු කිරීමට රාජපක්ෂලා වටා සිටි හෙංචයියන් සමත්විය. මොවුන් අතර දේශපාලකයන්, කලාකරුවන්, මාධ්‍යවේදීන් මෙන්ම ඉහල පෙලේ වෘත්තිකයන්ද සිටියෝය. මෙම පූට්ටුව ජනගත කිරීමට රාජපක්ෂලාගේ සොරකම් මත යැපුණු මාධ්‍ය ජාලයන් කිහිපයක්ම විය. එහි උච්චතම අවස්ථාව එළැඹෙන්නේ 2019 ජනාධිපතිවරණය සමයේය. නාග ධාතු, වලින් ඇරඹුන ගමන සාරි අන්දන බෝගස් සහ චෛත්‍ය, රහතන්වහන්සේලා, බුදුවරුන්, මුක්කුන්වහන්සේලා, සඳ කුමරුන්, ප්‍රියමාලිලා හරහා දැන් කිරුළු පලන් දියසේන දක්වා පැමිණ ඇත. මේ ගමන මෙතෙකින් නතරවන්නේ නැත. මෙය දැන් බෝවෙන ලෙඩක් තරමට උත්සන්න වී දේව බලයෙන් ෆෝන් චාර්ජ් කරන, ක්‍රීඩා තරඟ දිනවන පාෂ්ටර්ලාද බිහිවෙමින් පවතී. කාඩිනල්වරයා පවා මේ තත්වය ඇති කිරීමට මුලදී සෑහෙන සහයෝගයක් දුන්නේය. 

මෙලෙස පිස්සන්, තක්කඩියන්, සොරදෙටුවන් පසු පස සාදු කියමින් යාමට ඕනෑම අයෙකුට අයිතියක් ඇති බව කෙනෙකුට තර්ක කල හැක. එහෙත් එහි ප්‍රතිඵලය අත් විඳීමට සිදුවන්නේ මුළු සමාජයටම බව අප අමතක කල යුතු නැත. දැන් දැන් සාදුන්වහන්සේලා කාන්තාවන්ගේ ඇඳුම, පාසැල් දරුවාගේ ලිංගික අධ්‍යාපනය, පවුලක දරුවන් ගණන තීරණය කිරීම පමණක් නොව අඹු සැමි යුවලක් සයනයේදී කටයුතු කල යුතු ආකාරය ගැනද අණ සහ උපදෙස් දීමට ඉදිරිපත්වී ඇත. 

අබුද්ධික, නිවට, නොන්ජල් බහුතරයක් සිටින සමාජයක සිතන්නට හැකි පුළුල් මනසක් ඇති සුළුතරය අසරණ වෙයි. ඔවුන්ට එවිට ගත හැකි ක්‍රියාමාර්ග ඇත්තේ දෙකකි. එකක් නම් රට හැර යාමයි. එයින් සමාජ පද්ධතියේ කඩා වැටීම තවත් ඉක්මන් කරයි. දෙවැන්න බහුතරයක් අබුද්ධිමත් ප්‍රජාව දැනුවත් කර ඔවුන් නැවතත් ප්‍රකෘති සිහියට ගැනීමයි. මෙය කිරීමට ගිය විගසින් මෙම අබුද්ධික බහුතරය මෙලෝ තේරුමක්  නැති ඉතා අමනෝඥ සහ විකටරූපී තර්ක නගමින් අපහාස අවලාද කිරීමට පටන් ගනියි. ඔවුන් මිත්‍යාවට එරෙහිවන්නාට බුදු දහමට ගරහනවා යයි කියමින් වෛර කරන්නේ ඇත්තටම බුදු දහම පිළිබඳව හැඟීමකින් නොව ඔවුන් බුදු දහම හා පූට්ටු කල තම දේශපාලන පක්ෂය බිඳ වැටේ යයි ඇති බිය නිසාය. බොහෝ දෙනෙකු මෙය අවිඥානිකව සිදු කරයි. 

මා දකින ආකාරයට මෙහි ඊළඟ පියවර බෞද්ධ-තලේබාන් රාජ්‍යයකි. නිර්මාණිලා වෙහෙස වුයේ මේ ගමන නැවත්වීමට යයි මට සිතෙයි. 

අපි නිර්මාණිලාව තනි නොකරමු. එසේ නොමැති නම් හැකි සියලු දෙනාම රටින් පිට වී ගිලෙන නැව දෙස බලා සිටිමු.