සමාජය හිතන හැටි

සමහර ලිපි පළකිරීමට පෙර ඊට පෙරමග වදනක් (පෝස්ට් එකක්) FB එකේ දැමීම මගේ පුරුද්දකි. එතුලින් මා ලියන ලිපිය කෙතරම් පිරිසක් ග්‍රහණය කරගනීවිද යන්න පිළිබඳව මට අදහසක් ගත හැක. උමංදාව පිළිබඳව පෝස්ට් එකට අදහස් පළකළ ඔබ සැමට තුති. 

මෙම පොස්ට් එකට පලවී තිබුණු අදහස් අති බහුතරයක් සමාජයේ වැඩි දෙනා සිතන පතන ආකාරය පිළිබිඹු කරන, මා බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රතිචාරයන්ය. ඒ අතර පෙට්ටියෙන් එලියට විත් සිතන එක් කෙනෙකු හෝ දෙන්නෙකු විය. එය මට මේ ලිපිය සඳහා ප්‍රමාණවත්ය.

පිටිදුවේ සිරිධම්ම භික්ෂුව මට වසරක පමණ කාලයක් නිතර හමුවිය. ඒ මීට වසර 22 කට හෝ 23 කට පෙර ජාතික විද්‍යා හා තාක්ෂණික කොමිෂම (NASTEC) යටතේ වූ තරුණ විද්‍යාඥයන්ගේ සංසදයේ විධායක කමිටු සාමාජිකයෙක් ලෙසයි. ඊට වසරකට හෝ දෙකකට පසු මම එම සංසදයේ සභාපති වුනෙමි. පිටිදුවේ සිරිධම්ම භික්ෂුව කමිටුවේ සිටින සමයේ ඔහු එහි කැපී පෙනෙනම චරිතයක් විය. ඔහුගේ අදහස් සහ යෝජනා ඉතා හරවත් මෙන්ම ලාංකික සමාජය නගා සිටුවීමට ඉතා ඵලදායක ලෙස යොදා ගත හැකි සංකල්ප බව මට එදාද වැටහුණි. නමුත් මේ කිසිවක් ක්‍රියාත්මක කිරීමට තරම් අනුග්‍රහයක් පැවති ආයතනකික වාතාවරණය තුල අප සතු වුනේ නැත. මා තරුණ විද්‍යාඥයන්ගේ සංසදයේ සභාපතිධූරය දැරුවේද NASTEC ආයතනයට සභාපතිවරයෙකු හෝ විධායක අධ්‍යක්ෂකවරයෙක් පත්කරගැනීමටවත් නොහැකිව තිබූ සමයකය. මම පිටිදුවේ සිරිධම්ම භික්ෂුවගේ යම් යම් යෝජනා යම් පමණකට ක්‍රියාත්මක කිරීමට උත්සහ ගතිමි. ඒ සමහර අවස්ථා සාර්ථක විය.

නැවතත් මට මෙම  භික්ෂුව පිලිබදව හඳුනා ගැනීමක් ලැබෙන්නේ ඊට වසර කිහිපයකට පසු කලින් NASTEC හි  විධායක නිලධාරිනියක්ව සිටි අමාලි දිසානායක මහත්මිය අහම්බෙන් හමු වූ විටය. එවකට බෙල්ලන්තර ප්‍රදේශයේ වූ පන්සලක මහා කලබැගෑනියක් ඇති වී එහි සිටි භික්ෂුවක් සම්බන්ධයෙන් ඉතා අමිහිරි පුවත්පත් සිරස්තල මැවී තිබුණි. ඒ අප සමග කටයුතු කල පිරිදුවේ සිරිධම්ම භික්ෂුව බව අමාලි පවසා සිටියාය.

ඉන්පසු එළඹුණු දශක එකහමාරකට වැඩි කාල පරාසය තුල සමන්ත භද්‍ර නමින් මෙම භික්ෂුව දිගු ගමනක් ගියේය. එය සම්මත ථෙරවාදී බුදුදහමින් මෙන්ම බොහෝ යහපත් සමාජ සම්මතයන්ගෙන්ද විශාල වශයෙන් ඈත් වී තිබුණි. 

පිටිදුවේ සිරිධම්ම හෝ සමන්ත භද්‍ර යනු අහසින් කඩා පාත් වූ චරිතයක් නොව ලංකාවේ දේශපාලන-ආගමික-සමාජීය වාතාවරණය විසින් බිහි කල තවත් එක් භූතාර්ථයක්ය. රටට ලෝකයට යමක් කරන්න ජවයක් සහ උණක් ඇති පිරිස් ලංකාව වැනි රටක සොයා ගැනීම ඉතා අසීරුය. එසේ කලාතුරකින් බිහිවන පුද්ගලයන්ගේ අනාගතය තීරණය කරන්නේ පවතින සමාජ සංස්ථාව විසින්මය. සමාජ පද්ධතියෙන් හවුහරණක් නොලැබෙන කල මේ පුද්ගලයන් එක්කෝ රට හැර දමා තමන්ගේ ජවයට සුදුසු භූමියකට නික්ම යයි. සමහරුන් පවතින දුෂිත සමාජ ක්‍රමයට අනුගත වී විශාල පෙරලි සිදු කරයි. ඉන් පසු සමාජය විසින්ම මේ සියලු දෙනාටම බැන වදිමින් ආඬපාලි කියයි. නමුත් මෙම සමාජ ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට නොහැකි නම් අවම වශයෙන් මේ ජවය-උණ ඇති අතලොස්සගෙන් තෝරා බේරා පෙරා යමක් ගැනීමට උත්සහ දරන්නන් සිටින්නේද කෙතරම් සුලුතරයක්ද යන්න අද ලංකාව වැටී ඇති තත්වයෙන් පැහැදිලි වෙයි. මා මේ කියන දේ අති බහුතරයකට නොතේරෙන බවද මම දනිමි. එය තුන් දෙනෙකුට අවබෝධ වුවහොත් මේ ලිපිය අති සාර්ථකය.  

තමා බහලුම්ගත්වූ පෙට්ටියෙන් ඉවතට පැමිණ ලෝකය දෙස එක මොහොතක් බැලිය හැකි අතලොස්සට මම මෙසේ කියමි. ඔබ කී දෙනෙකුට ඇවන්ට්ගාර්ඩ්, සයිටම්, සෙලින්කෝ ව්‍යාපාර ජාලය හෝ විශාල කැසිනෝ ව්‍යාපාරයක් බිහි කිරීමට හැකියාව හෝ ජවය ඇත්ද?  මෙම ව්‍යාපාරවල පවතින දහසක් වැරදි හෝ දූෂණ ඇති වුයේ කෙසේද? එය පවතින දේශපාලන-සාමාජික පද්ධතියේ සහ ක්‍රමවේදයේ අඩු පාඩුවක් නොවේද? අප කල යුත්තේ දේශපාලන-සමාජ ව්‍යහය වෙනස් කර මේ සද්ධන්තයන් නිවැරදි කිරීමද නැත්නම් එම ව්‍යාපාර බිඳ දැමීමද? මම එදත් අදත් ඉන්නේ එකම තැනකය. 

සද්ගුරු විසින් වසරකට ඉන්දියාවට ඍජුව හා වක්‍රව ගෙන එන විදේශ විනිමය ලංකාවේ වාර්ෂික ආදායම මෙන් තුන් ගුණයක් පමණ වේ. සමහර විට නිවැරදි දේශපාලන-සාමාජීය පද්ධතියක් තිබුණා නම් පිටිදුවේ සිරිධම්ම ලංකාවේ සද්ගුරු වන්න තිබුණි.

මා දකින සිරිධම්ම මොඩලය ගැන අපි ඊළඟ ලිපියෙන් කතා කරමු.