කල යුතු දේ සාකච්චා කරන්න පෙර - සිදු වූ දේ ගැන මතකය අවදි කරමු.

අරගලය සමච්චලයට ලක් කරන පිරිස් පිළිබඳව මට ඇත්තේ දැඩි අනුකම්පාවකි. අරගලයේ යහපත් ඵල බොහෝය. ඒවා කාටත් නොදැනීම දිනපතා ලැබෙමින් පවතී. අරගලයට සමච්චල් කරන්නන්ටද එම යහ ඵල භුක්ති විඳීමට ලැබෙන බව ඔවුන්ට නොතේරෙයි. දැන් ජනතාව අඩසියවසකට පසු හෙමින් හෙමින් නිදි ගැට හරිමින් සිටියි. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව ඇතුළු රජයේ ආයතන රැසක කටයුතු ඉතා සෙමෙන් වුවත් දේශපාලුවාගේ ග්‍රහණයෙන් මිදෙමින් පවතී. වෙනදා ජනතාව ඉදිරියේ මහා බලසම්පන්නව පෙනී සිටින දේශපාළුවා අද පන්සලක පිංකමකට යාමටද දෙවරක් සිතයි. ඔවුන් සෑහෙන  තරමකට ජනතාවට බිය වී ඇති සෙයකි. තක්කඩි රාජපක්ෂලාගේ බලය ක්‍රමයෙන් වියැකී යයි. ජෝන්ස්ටන්ලාගේ, රෝහිතලාගේ, මහින්දානන්දලාගේ කටවල්වලට යම් තරමකට ඉබි යතුරු වැටී ඇත. තවමත් දොඩවන්නේ මොලේ කලඳක් නැති තිස්ස කුට්ටිලා, සනත් නිශාන්තලා වැනි අමනයන් අතලොස්සකි. 

අරගලකරුවන් නිසා රටේ ආර්ථිකය බිඳ වැටුණු බව කියමින් පෝස්ට් පලකිරීමට තරම් මුග්ධ අඥාන වූ අතලොස්සක්ද සිටීම ඛේදජනකය. අරගලය ඇරඹෙන්නේ එවන විටත් කඩා වැටී හොම්බෙන් ගොස් තිබු ආර්ථිකයට වගකිව යුතු වූ තක්කඩි දේශපාළුවාට එරෙහිව බව තේරුම් ගන්න තරම් ඔවුන්ට බුද්ධියක් නැත. 

ජන අරගලය පාලක පක්ෂයට පමණක් නොව විපක්ෂයටද දැඩි අභියෝගයක් එල්ල කළේය. තමන්ගේ සහයෝගයෙන් තොරව ලංකාවේ ජන පිබිදීමක් සිදුවිය නොහැකි බව ප්‍රධාන විපක්ෂ දෙකම සිතා සිටි බව මගේ හැඟීමයි. අරගලය පිළිබඳව ඔවුන් ආරම්බයේදී කල ඍණාත්මක ප්‍රකාශන එයට සාක්ෂි දරයි. කිසිම විටෙක අරගලයේ නායකත්වය ගැනීමට ඉදිරිපත් නොවූ විපක්ෂය දිගින් දිගටම "හරි ගියොත් අපේ, වැරදුනොත් තොපේ" mode එකේ සිටියේය. මෙය අදටත් ඔවුන්ට දැඩි අවාසියක් ගෙන දෙයි.