ලංකාවේ කම්කරු දිනය සහ අජාන් බ්‍රහ්ම්

මට අජාන් බ්‍රහ්ම් ස්වාමින්වහන්සේගේ ප්‍රසිද්ධ කතා දෙකක් මතක් වෙයි. 

එතුමා වරක් ඕස්ට්‍රේලියාවේ සිරගෙදරක පැවැත්වූ දේශනයකදී, තම ආශ්‍රමයේ ඇති අල්පේච්ඡ දිවි පැවැත්ම ගැන දීර්ඝ විස්තරයක් කර ඇත. සිය ගණනක් දෙස් විදෙස් ජනතාව දුර කතර ගෙවාගෙන ස්වේච්චාවෙන් පැමිණ භාවනා කටයුතුවල යෙදෙන මෙම ආශ්‍රමයේ කිසිඳු සුඛෝපබෝගීත්වයක් නැත.  අත්තිවාරමේ සිටම සංඝයා වහන්සේලාගේ සහ අනෙකුත් සැදැහැවතුන්ගේ දෑතින් ඉදිවූ එය ඕස්ට්‍රේලියාවේ සිර ගෙදරක ඇති සුව පහසුව හා සසඳන කල ඉතා අවම මට්ටමක පවතී. 

මේ කතාවෙන් අනතුරුව ඉතා කණගාටු ස්වරයෙන් කතා කල සිරකරුවෙක් "එසේනම් ඔබ වහන්සේ අප සමග විත් නතර වන්න" යයි අවංක සිතින් ආරාධනා කලේය. නිමේෂයකින් සියළු දෙනාටම සිනහ පහල වුයේ සිරකරුට තමා සිටින තැනද අමතක වූ බැවිනි.

ඊළඟ කතාවද මේ සිරගෙදර පිළිබඳවමය. සිරගෙදර අධිපතිගේ ආරාධනයෙන් එතුමා එහි සති පතා පැවැත්වෙන භාවනා පන්තියක් ඇරඹීය. පළමු දින ශාලාව අතුරු සිදුරු නැතිව පිරී ඉතිරී තිබුණි. එහෙත් සතියෙන් සතිය ක්‍රමයෙන් සෙනග අඩුවන්න විය. සති කිහිපයකට පසු ඉතිරිවූයේ සුළු දෙනෙකි. ඉන් අයෙක් භාවනා සැසියෙන් පසු අජාන් ස්වාමීන් වෙත පැමිණ යටහත් පත්ව මෙසේ ඇසීය. 

"අපිට තාප්පේ උඩින් පාවෙලා යන්න තව කොච්චර කල් යයිද?".

ස්වාමීන් වහන්සේට යතාර්ථය තේරුණේ එවිටය. භාවනා කිරීමෙන් මිනිසුන්ට පාවීමේ (levitating) හැකියාව ලබා ගත හැකැයි  යම් අයෙක් (බොහෝ විට තවත් සිරකරුවෙක්) ඔවුන්ට අණ්ඩරයක් දී ඇත. ඔවුන් සියල්ලෝම පැමිණ ඇත්තේ සිරගෙදර බිත්ති වලට උඩින් පාවී පලා යන අරමුණෙනි.

...........................................................................

මීට වසර 32 කට පෙර, ජේ ආර් ජයවර්ධන රජය මැයි දිනය තහනම් කළේය. ඒ සිදුවිය හැකි ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාර වලින් ජනතාව මුදවා ගැනීමට යයි කියාය. එහෙත් එයින් රට තුල මහා කලබගෑනියක් ඇතිවිය. මිනිසුන් තහනම නොතකා පෙළපාලි ගියේය. අන්තිමට මිනිසුන්ට සිදුවුයේ ත්‍රස්තවාදීන්ගෙන් නොව රජයෙන් එල්ල කළ ප්‍රහාරයන්ගෙන් බේරී සිටීමටය.

වසර 2006 දී මෙලෙසටම රාජපක්ෂ රජය මැයි දින පෙළපාලි නොපවත්වන ලෙස නිල නොවන තහනමක් පැනවීය. ඉන් පසු 2018 වසරේදී වෙසක් පොහොය පටලවාගෙන සිරිසේන-රනිල් රජය මැයි දිනය සතියකින් කල් දමන්න උත්සහ කළේය. අවස්ථා දෙකම කෙලවර වුයේ රට තුල වාද විවාද මෙන්ම කලහකාරී වතාවරණයක්ද ඇති කරමිනි.

මෙවර එවන් කිසිම අණපනත් පැනවීමක් සිදු නොවීය. යම් ඉල්ලීමක් පමණක් බල අධිකාරියෙන් සිදුවිය. සියල්ලෝම ස්වේච්චාවෙන් තම තමන්ගේ මැයි දින පෙළපාලි අවලංගු කළහ. ඒ වෙනුවට ඇතුලත හෝ සුරක්ෂිත එළිමහනක සංකේතාත්මක කෙටි සීමිත රැළියක් පමණක් පැවැත්වීමට සියල්ලෝ වගබලා ගත්හ. 

මේ සංසිද්ධිය අපට පැහැදිලි පණිවිඩයක් ලබා දෙයි. අපගේ සියළු භෞතික ක්‍රියා තීරණය වන්නේ මානසික ප්‍රතිචාරය මත බව අපට දේශපාලනයේ සිට පවුල් ජීවිතය දක්වාම අමතක වෙයි. සෝවියට් කඳවුරේ වැසියන් තුල වූ ජීවන තත්වය එදා සහ අද සංසන්දනය කිරීමේදී අපට පැහැදිලිවම පෙනෙන්නේ ඔවුන් බොහෝ දෙනෙක් එදා, කාලයට සාපේක්ෂව වඩා හොඳ ජිවිත ගතකල බවයි. එහෙත්  ඒ වකවානුවේදී සෑහෙන පිරිසක් විශාල ජීවිත අවධානමක් ගෙන බර්ලින් තාප්පයෙන් බටහිරට පැනීමට උත්සහ ගත්තේය. අනෙක් අතට යාමට කිසිවෙක් උත්සහ ගත් බවක් වාර්තා නොවෙයි. අදත් ඔවුන් බොහෝ දෙනෙක් කියන්නේ පසු-සමාජවාදී යුගයට ඔවුන් වඩාත් කැමති බවයි. 

සමාජ පද්ධතියක්, හොඳ හෝ නරක යමක් බලහත්කාරයෙන් කරවීමට යොමු කල හැකි ක්‍රමවේද දෙකකි. එකක් පාලන අධිකාරිය මගින් බලහත්කාරය පැටවීමයි. අනෙක දේව අධිකාරිය මගින් එය සිදු කිරීමයි. 

මේ ක්‍රමවේදයන් දෙකම අවශ්‍යවන අවස්ථා ඇත. ටජ් මහල, මිසරයේ පිරමීඩ, ලංකාවේ දුම්රිය මාර්ග පද්ධතිය ආදී බොහෝ දේ අපට පෙන්වන්නේ දේශපාලන බලධිකාරියේ බලහත්කාරයයි. එහෙත් ඒ බලහත්කාරය සමාජයේ අවශ්‍යතා දශක ගණනාවක සිට සහශ්‍ර ගණනාවක් දක්වා සපුරා ඇත. සමාජ පීඩනයේ අන්තයට වැටුණු මිනිස් පද්ධතියක් ඉන් මුදවා ගැනීම සඳහා දේව බල අධිකාරිය මහඟු මෙහෙයක් ඉටු කරයි. අපි එය ලොව දස දෙස සහශ්‍ර කිහිපයක් පුරා දැක ඇත්තෙමු. 

එහෙත් එම බල අධිකාරීන්ගේ අවශ්‍යතාවය වියැකී යද්දී බලහත්කාරයද ක්‍රමයෙන් තුනී කිරීමේ සුදානමක් තිබීම වැදගත්ය. මෙය තේරුම් නොගත් සෝවියට් දේශයට වූ දේත්, එය තේරුම් ගත් චීනයේ පැවැත්මත් මීට හොඳ උදාහරණයන්ය.