ලංකාවේ ආර්ථිකයට ඍණාත්මකව බලපාන සුවිශේෂී කාරණා අතර පාන් පිටි නැත්නම් තිරිඟු පිටි පරිභෝජනය ප්‍රධාන තැනක් ගනියි. ලංකාවේ ජනගහනයෙන් 80% පමණ පාන් පිටි ආශ්‍රිත ආහාර දෛනිකව පරිභෝජනය කරන අතර එය වසරකට පිටි මෙට්‍රික් ටොන් 720,000 පමණ වේ. තිරිඟු පිටි යනු 100%ම ආනයනිත නිෂ්පාදනයක් වන අතර මේ සඳහා වසරකට ඩොලර් මිලියන 120ක් පමණ වැය වේ.
ලංකාවේ ආර්ථික භෝගයක් ලෙස තිරිඟු වැවිය හැකිදැයි මම නොදනිමි. එසේ කල හැකි වුවත් එය ආර්ථික වශයෙන් අසාර්ථක වැවිලි කර්මාන්තයක් වනු ඇත. මේ නිසා ඒ වෙනුවට ලංකාවේ පහසුවෙන් වැවෙන බෝග මගින් ලබාගත හැකි පිටි වර්ග සඳහා ආහාර සංස්කෘතිය වෙනස් කිරීමට කාලය එළඹ ඇතැයි මට සිතෙයි.
ලෝකයේ බොහෝ රටවල ප්‍රධාන ආහාරය හෝ ආහාර සැකසීමේ පිටි වර්ග රාශියක් ඇත. මඤ්ඤොක්කා, බතල, කෙසෙල්, කුරක්කන්, මෙනේරි මින් කිහිපයකි. මේ පිටි වර්ග වලින් ප්‍රධාන ආහාරයන් සකසා ගන්නා ආකාරය පිළිබඳව අදාළ රටවල්වල ආහාර සංස්කෘතිය අධ්‍යනය කිරීමෙන් හොඳ අවබෝධයක් ලබාගත හැක. මීට අමතරව මේ වන විට තායිලන්තය, මැලේසියාව ආදී රටවල කොස් පිටි ආශ්‍රිතවද කෑම වර්ග අත්හදා බැලෙමින් පවතී. අපේ රටේ සමහර ප්‍රදේශවල සුලබව වැවෙන රජාල, හිගුරළ, ඉන්නල, කිරි අල, කුකුළල, කටු අල, බුත්සරණ, ආදී නොයෙකුත් අල වර්ග ආශ්‍රිතවද පිටි වර්ග නිපදවීම පිළිබඳව අපට පර්යේෂණ කල හැක. අත්‍යවශ්‍ය කාරණා සඳහා පමණක් තිරිගු පිටි ආනයනය සීමා කල හැක.
මේ ගැන මම පසුගිය දශක දෙකක කාලයක් තුල නැවත නැවතත් ලිපි පලකලෙමි. දැන්වත් අපි පටන්ගමු.
No comments:
Post a Comment