ලංකාවේ ඇමරිකන් රෙස්ලින්

අද ලංකාවේ දේශපාලනය දෙස බලන විට මගේ මතකයට එන්නේ American Wrestling ය. එකෙක් අනෙකාට දැන් දැන් මැරී වැටෙතැයි අපිට සිතෙන ආකාරයෙන් පහර දෙයි. සමහර විට පුටුවකින්ද ඔලුවට ගසයි. හැමවිටම ඔවුන් අතට හසුවන්නේ එකම හැඩයේ එකම විදියේ පුටුවකි. ටික වෙලාවකින් ගුටි කෑ හාදයා කිසිම දෙයක් නොවුනා සේ ගුටි දුන් එකාට අර විදියටම බැට දෙයි. 

මෙහි වඩාත්ම විනෝදාත්මක කොටස උන්මාදයෙන් මෙන් දඟලන නරඹන්නන්ගේ විසිල්, බල්ටි සහ අනෙකුත් විප්‍රකාරයි. 

- පිටස්තරයෙක් 

...............................................................................

මෙම මල්ලවපොර දර්ශන නරඹන කුඩා දරුවකුට වුවත් එම සියළු සටන්වල ඇති විකෘති ස්වභාවය මැනවින් අවබෝධ වෙයි. මේ ගැන මට ප්‍රත්‍යක්ෂ අදහසක් දුන්නේ එම ව්‍යාපාරයට සම්බන්ධ කළමනාකරුවකු විසිනි. මෙක්සිකන් සම්භවයක් ඇති ඔහු මට හමුවන්නේ අහම්බෙනි. 

වරක් ඩුබායි ගුවන් තොටුපලේ ඉතාලියට යන ගුවන් යානය බලපොරොත්තුවෙන් සිටි මට ශබ්ද විකාශන යන්ත්‍ර මගින් මගේ නම කියවෙනු ඇසුනි.

"ඉතාලියේ වැනීසි නගරය දක්වා අසවල් ගුවන් යානයෙන් ගමන් කිරීමට සිටින C. Gomes මහතා අසවල් කවුන්ටරය වෙත වහා පැමිණෙන්න". ගුවන් තොටුපලකදී මෙවැනි නිවේදනයක් නිතැනින්ම ඔබ තැති ගැනීමට ලක් කරයි. 

වහාම අදාළ කවුන්ටරය වෙත ගිය මා එහි සිටි සේවිකාව අමතන්න සූදානම් වුවා පමණකි. කිටිකිටියේ ඇඟට තදවුනු ටී ෂර්ට් එකකින් සහ ඩෙනිම් කලිසමකින් සැරසී සිටි හයේ හතරේ පුද්ගලයෙකු (සුවිසල් දේහධාරියකු) මටත් පෙර සේවිකාව ඇමතීය. 

"ඔබ මාව ඇමතුවා නිවේදන පද්ධතියෙන්, මොකක්ද හේතුව? මම ක්‍රිස්ටියන් ගෝමස්" ඔහු ඇසුවේ තරමක් නොසන්සුන් ස්වරයකිනි. 

"මම චන්දිම ගෝමස්. යන්නේ වැනීසියට. මම හිතුවේ ඔබ ඇමතුවේ මාව කියා" මමද මේ යෝධයා පරදන හඬින් පැවසුවෙමි. 

"ඔහෝ, මෙය කලාතුරකින් සිදුවන සමපාත වීමක් (coincidence)". ගුවන් සේවිකාව සිනහ මුසු මුහුණින් පැවසුවාය. යෝධයාටද සිනහ පහළවිය. 

ඇමතුම ලැබී තිබුනේ ක්‍රිස්ටියන් ගෝමස්ටයි. ප්‍රථම පන්තියේ ආසනයක ගමන් කරන ඔහුගේ checked-in බෑගය හඳුනා ගැනීමේ ගැටළුවක් මතුවී තිබුණි. මම ඔවුන්ට සමුදී නැවතත්, ගුවන් යානයට නැගීමට පෙර මගීන් රැඳී සිටින ශාලාවට පැමිණියෙමි. 

ටික වෙලාවකින් ක්‍රිස්ටියන්ද ශාලාව වෙත පැමිණි අතර ඉදිරිපෙළ ආසනයක සිටින මා දුටු ඔහු එදෙසට පිය නැගීය.

"What a coincidence" කියමින් ඔහු මා අසලම වූ අසුනේ වාඩි ගත්තේය. 


එතැන් පටන් ඊළඟ පැයක පමණ කාලය තුල මා සමග ඉතා කුළුපඟ වූ මේ අපූරු පුද්ගලයා වෘතිය පිළිබඳව බොහෝ දේ මා සමග පැවසුවේය. 

දිග කතාවක කෙටි සාරාංශය මෙසේය. 

බොහෝ විට ඇමරිකානු මල්ලව පොර තරඟ සඳහා ඉදිරිපත්වන තරඟකරුවන් යොදවන්නේ සමාගම් හරහාය. මෙහිදී එම සමගම සහ තරඟ සංවිධායකයන් අතර මූලික එකඟතාවයක් ඇති කරගනී. 

සමහර තරඟ මුල සිට අගටම 100% ක් පෙර ලියන ලද තිර රචනයකට අනුව ක්‍රියාත්මක වෙයි. සමහර තරඟ 50% ක් තිර රචනය අනුව සිදුවන අතර ඉතිරි කොටස ඒ අවස්ථාවේදී තරඟ කරුවන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට සිදුවේ. තරඟ නීති උල්ලංඝනය කිරීම්ද පෙර සිදුවන එකඟතා අනුව ක්‍රියාත්මක වේ. 

සියල්ල සිදුවන්නේ නරඹන්නාගේ විනෝදාශ්වාදය උපරිම තලයකට ගෙන ඒම සඳහාය. සමහර විට ක්‍රීඩකයාට අදාළ සමාගම අවසාන මොහොතේදී තිර රචනය අනුව තරඟ කිරීමට නම් වැඩිපුර මුදල් ඉල්ලා සිටින අවස්ථා නැතුවාම නොවෙයි. සමහර අවස්ථාවල මෙහිදී ඇතිවන විසංවාද කෙලවර වන්නේ ක්‍රීඩකයා තමන්ට අවශ්‍ය පරිදි කටයුතු කිරීමෙනි. සමහර විට තරඟය පටන්ගත් සැනින් එකෙක් පරාජය වෙයි. මෙය සංවිධායකයන්ට රිදවීමේ හොඳම ක්‍රමයයි. 

ක්‍රිස්ටියන්ට අනුව මේ කිසිඳු අවස්ථාවක සූදුව සඳහා තරඟ පාවාදීමක් සිදුවන්නේ නැත. සියල්ල කෙරෙන්නේ නරඹන්නාගේ උපරිම තෘප්තිය සඳහාය. 

"ඉතින් බලන්න එන මිනිස්සු දන්නේ නැද්ද මේ තරඟ කලින් සැලසුම් කර ක්‍රියාත්මක වන බව" මම ක්‍රිස්ටියන්ගෙන් ඇසුවෙමි. 

"බොහෝ දෙනෙක් ඒ ගැන දන්නවා" ඔහු ඉතා සැහැල්ලුවෙන් පැවසීය.

"එහෙනම් ඇයි ඔවුන් මේ තරඟ බලන්න ඇවිත් ඔය තරම් ඔල්වරසන් දෙන්නේ" 

"ඔබ චිත්‍රපටි බලන්නේ නැද්ද? චිත්‍රපටි බලන්න ඇවිත් වීරයා දිනන විට විසිල් කරමින් කෑගසන මිනිසුන් ඔබ දැක නැද්ද? නැතිනම් ඔබ මෙක්සිකෝවට පැමිණෙන්න" කියමින් ක්‍රිස්ටියන් මහා හඬින් සිනාසුනේය.


ලංකාවේ දේශපාලනයට වඩා ඇමරිකන් රෙස්ලින් යතාර්ථවාදී බව මට සිතෙයි. 

අද දේශපාලනය - පිටස්තරයෙකුගේ ඇසින්

1980 ගණන්වල කෝට්ටේ රජ මහා විහාරයේ පැවති උත්සවයකදී එවකට ප්‍රවීණ දේශපාලඥයන්වූ කිහිප දෙනෙක් සංවාදයේ  යෙදෙන දුර්ලබ අවස්ථාවක් දැක ගැනීමේ භාග්‍ය මට උදා විය. මේ 88/89 භීෂණයට පෙර සමයයි. එම දේශපාලකයෝ ආරක්‍ෂකයන් කිසිත් නොමැතිව ටකරන් මඩුවක පනවා තිබු අසුන් මත හිඳගෙන වුන්හ. එවන විට උත්සවයේ නිල කටයුතු අවසන් වී තිබුණු අතර ඔවුන් සතුටු සාමිච්චිය සඳහා තව දුරටත් රැඳී සිටින බව පෙනුනි. ඉතා සැහැල්ලුවෙන් එහෙත් බැරෑරුම් කරුණු සම්බන්ධයෙන් ඔවුහු සාකච්චා කළහ. 

එවකට එක්සත් ජාතික පක්ෂය නියෝජනය කල ආනන්ද තිස්සද අල්විස් සහ නිශ්ශංක විජයරත්න යන මහත්වරුන්ද, වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ නියමුවෙකු වූ ලෙස්ලි ගුණවර්ධන මහතාද, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය නියෝජනය කල ස්ටැන්ලි තිලකරත්න මහතාද තවත් නාදුනන අයෙක්ද එහි විය. 

ශ්‍රී ලංකාවේ එවකට පැවතී විවෘත ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන මාතෘකාව විය. නිශ්ශංක විජයරත්න මහතා ඉතා අඩුවෙන්ද නාදුනන පුද්ගලයා ඉතා තීව්‍ර වශයෙන්ද මෙහිදී අදහස් දැක්වීය. එවකට සිටි මහාමාත්‍යවරුන්ගේ නම් මෙන්ම ලෝක දේශපාලනයේ චරිතද සංවාදයට ඇදී ආවේය. සෑම චරිතයකම ආකල්ප පමණක් සකච්චාවට බඳුන් විය. විටෙක පන්සල් පරිසරයක තිබිය යුතු හඬ මට්ටම ඉක්මවා යන තරම් කතාබහ වේගවත් විය. 

ඊට වසර කිහිපයකට පසු එදා එම සංවාදය අසාගෙන සිටි කිහිප දෙනාගෙන් අයෙකු මට සරසවියේදී මුණගැසුණි. ඔහුගෙන් දැනගත් පරිදි අර නාදුනන පුද්ගලයා එස් ඩී බණ්ඩාරනායක විය. ඔහු ගම්පහ අසුන නියෝජනය කල ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ මන්ත්‍රීවරයෙකි. 

ඉන් දශක කිහිපයකට පසු මට නැවතත් නුතන දේශපාලකයන්ගේ සංවාදයකට ඇහුම්කන් දීමට සිදුවිය. ඒ දිවයිනේ ප්‍රධාන පාසල් දෙකක ආදී සිසුන්ගේ සුහඳ හමුවකදීය. මෙම දේශපාලකයන් බොහෝ දෙනෙකුගේ අද පක්ෂය, ඊයේ පක්ෂයවත් හෙට පක්ෂයවත් නොවේ. කිහිප දෙනෙක් පමණක් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ චිරාත් කාලයක් රැඳී සිටින්නේය. 

ඔවුන් අතරින් කිහිප දෙනෙකුම මා පෞද්ගලිකව දැන හඳුනන බැවින් ඔවුන් ගේ නම් මෙහිදී සඳහන් නොකරමි. මේ වන විට මොවුන් ජවිපෙ හැර ලංකාවේ අනෙක් බොහෝ පක්ෂවලට අයත්ය. 

පක්ෂය කුමක් වුවත් ඔවුහු එකම කුලකයකට අයත් වන්නාහ. ඔවුන්ගේ සංවාදය කෙනෙකුට ඉතා විනෝදජනක ලෙස හැඳින්විය හැක. තවෙකෙකු ඉතා පිලිකුල්දායක ලෙස දැකිය හැක. මම ඒ පිළිබඳව විනිශ්චය නොකරමි. 

ඔවුන් ගේ ප්‍රධාන මාතෘකා වුයේ තම තමන්ගේ පක්ෂ වලම සිටිමින් "කඩේ යන" අනෙකුත් මන්ත්‍රී / ඇමති වරුන්ය. ඒ ඔවුන්ගේ කැලෑසියෙන් බොහෝ පහල සිටින අමනයන් පිරිසකි (ඔවුන්ට අනුව). ඒ දෙවන, තුන්වන පන්තියේ සඟයන් මේ ඉහල පන්තියේ "ශිෂ්ඨ" මිනිසුන්ගේ උපහාසයට (ඇත්තෙන්ම දැඩි අපහාසයට) ලක්වන ආකාරය ජුගුප්සා ජනකය (ආනන්දජනක හෝ ඛේදජනක ලෙස තවෙකෙකුට විස්තර කල හැක). 

යම් දේශපාලන නායකයෙක් වෙනුවෙන් කඩේ යන දේශමාමකත්වය ඉහවහා ගිය එක් දේශපාලකයෙක්, ඔහුගේම පැත්තේ ඉහල පන්තියට අනුව, මස් කට්ටක් වෙනුවෙන් තම ස්වාමියා අණ දුන් විට බුරා පනින කීකරු බලු දන්ඩෙකි. ඔහුගේ නිවස ඔහුට මෙන්ම ජනතාවටද මහා මෙරක් වුවත් එය මේ හයි-ක්ලාස් පිරිසට අනුව නම් ගුබ්බෑයමකි. ඔහු හිරේ යන්න ඇති බිය නිසා තම බාල වයසේ දියණියද දේශපාලන වේදිකාවට නැංවූ බව කියැවුණි. මෙහිදී මෙම දේශපාලුවා අයත් පක්ෂයේ තරුණ නායකයෙක් උපහාසාත්මකව ප්‍රකාශ කලේ හොඳ පෙඩිගිරියක් ඇති බල්ලෙක් නිසා සාධාරණ මිලකට ආවොත් ඔහුව විකුණා දමන බවයි.

තවත් සුපිරි දේශපාලන පක්ෂයකට අයත් නාහෙට නාහන දඩබ්බරයෙක් සහ නළු බට්ටෙක් පිළිබඳවද එම පක්ෂයේම උදවිය කියූ කතා බොහෝ දෙනෙකුට සිනහ පහල කළේය. ඔවුන් "ඩිංගක් ෆෝර්ම් කලාම ඕනෙම ගේමකට යවන්න පුළුවන් බිලී බෝයිස්ලා" බව මේ කැලෑසියේ අදහසයි.  

තව කිව හැකි දේ බොහෝය. එහෙත් මම මෙතෙකින් විස්තරය නවතමි.

...............................................................................................

තම පන්තියේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් පහල සමාජ මට්ටම්වල පුද්ගලයන් කඩේ යැවීම අදටත් වඩා දරුණුව එකල තිබෙන්නට ඇත. තම පන්තියට එතරම් වැදගත් නොවන තරමක් විශාල ගෙවල් දොරවල්, යාන වාහන සහ සමාජයේ කැපී පෙනෙන එහෙත් අඳබාල චරිතයක් වැනි දේ ලබාදී බාලයා බැලමෙහෙවරෙහි යෙදවීම වැඩවසම් යුගයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට නෂ්ඨාවශේෂ වූ දායාදයකි. එහෙත් එය ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කිරීමට තරම් එදා ඉහල කැලෑසියේ දේශපාලකයා දීන නොවීය. එහෙත් අද තත්වය වෙනස්ය. මේ වෙනස ඇති කලේද ජනතාව විසින්මය. පවතින ව්‍යවස්ථාවද යම් පමණකට ඊට දායක විය. 

කිසිඳු වග විභාගයකින් තොරව දේශපානයට කිසිසේත් සුදුසුකම් නැති ජනප්‍රිය නළු නිලියන්, ක්‍රීඩකයන් ඉහල චන්ද ප්‍රතිශත වලින් පාර්ලිමේන්තුවට යැවීමට ජනතාව උත්සුක විය. දේශපාලන ප්‍රතිරූපය අන්තයටම පිරිහී ජනතාව විසින් ගෙදර යැවූ දේශපාලකයන් අත්ලොස්සද නැවතත් පත්කළ මන්ත්‍රීන් ලෙස පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන ඇමති කම් පිරිනැමීමට තරම් නායකයෝ විලි ලැජ්ජාවක් නැති තැනකට පත්විය. "අපි මොන අයහපත් දේ කලත් පාර්ලිමේන්තුව ඇතුලේ" යන අදහස දේශපාලකයා තුලට කා වැදෙන්නේ මේ වාතාවරණය තුලයි.

........................................................................................

දැන් අපි පසුගිය දෙමස දෙස හැරී බලමු. මෙම වකවානුව පසුගිය දශකය පුරා රටේ පැවති දේශපාලන කතාවේ කෙටි සාරාංශයක් විය. මා දකින ආකාරයට නම් ඔවුන් සියල්ලෝම හොරුය. වෙනසකට ඇත්තේ හොරුන්ගේ වර්ගිකරණයයි. 

හොරකමේ ප්‍රමාණය අනුව පොඩි, ලොකු, මහා, දැවැත්ත ආදී වශයෙන් බෙදීමක් ඇත. මරණාධාර සමිතියේ භාණ්ඩාගාරිකධුරයේ සිට ජනාධිපතිධුරය දක්වා යාමට මිනිසුන් වලිකන්නේ මේ වර්ගීකරණයේ ඉහල ශ්‍රේණියට සමත්වීම සඳහාය. 

පීචං හොරු සහ වැදගත් හොරු ලෙස තවත් දෙකොටසකි.  ප්‍රාදේශීය සභාවේ සිටියදී වැලි ලොරියෙන් ගත්ත කප්පමද ඇමතිකමක් ලැබුණ පසුත් ගන්න හදන පිරිස පළමු කොටසයි. ඔවුන් තත්වය අනුව හොරකම අප්ග්‍රේඩ් කරගන්න තරම් විඥානයක් නොමැති උදවියයි. වැදගත් හොරු පහසුවෙන් අදාළ සමාජ තත්වයට අනුගත වෙයි. 

ශූර හොරු සහ අමන හොරු ලෙස ඇත්තේ වැදගත්ම වර්ගීකරණයයි. 2015 ජනවාරියේදී සිදුවන්නේ වැඩි බලතල පළමු කොටසින් දෙවන කොටසට හුවමාරු වීමයි. ශූර හොරු සොරකමේදී සුක්ෂම වෙති. ඔවුන් ලෙහෙසියෙන් නීතියේ රැහැනට හසුවන ලෙස හොරකමේ නොයෙදෙති. අමන හොරු කලබලකාරිය, සොර කලාවෙහි ලා ඥානය මදය. පහසුවෙන් හසුවෙති. 

මා දකින ආකාරයට 2015 ජනවාරි විප්ලවය ජනතාවට වැදගත් වන්නේ මේ සොරුන් වර්ගයේ වෙනස්කම සිදු වූ නිසාවෙනි. තවත් ශූර හොරුන් පිරිසකට බලය හුවමාරු වුවා නම් රට වල පල්ලටම යනතෙක් සොරකම සිදුවන්න තිබුණි. අමන සොරුන් නිසා සොරකම් කිරීමේ ස්වභාවය පිළිබඳව ජනතාව දැනුවත් විය. ඒ සමගම කල යුතුව තිබුනේ ජනතාව එකාවන්ව නැගිට සොරකමට එරෙහිව සිටි-සිටින සියළුම පාර්ශවයන්ට එරෙහිව කටයුතු කිරීමට පාලන තන්ත්‍රයට මෙන්ම අධිකරණයටද බලකිරීමයි. 

නමුත් අවාසනාවකට සිදු වුයේ වෙනෙකකි. ජනතාවට එදිරිව සියළුම හොරු අත්වැල් බැඳගන්නා ලදී. සොරකම් සෙවීමේ යාන්ත්‍රණයක් වෙනුවට නොයෙකුත් ආකාරයේ නර නාඩගම් එකක් හැර එකක් රටේ මතු වන්න විය. ජනතාව ඒවා පසු පස හැල්මේ දිව ගියා මිස තමාගේ උන්නතිය උදෙසා විය යුත්තේ කුමක් දැයි කල්පනා කලේ නැත.

පොලියට ගත් නය ගෙවීමට පොලියට ගත් නයෙන් විශාල ප්‍රමාණයක් ගසා කෑමේ ප්‍රතිඵල අද අපට ඇස් පනාපිට පෙනෙන්නට ඇත. රටේ මුළු ආදායම ඉක්මවා යාමට ආසන්න තරම් මුදලක් නය වාරික ලෙස ගෙවිය යුතුය. රටේ ආරම්භ කල බොහෝ ව්‍යපෘති චීනයට පවරා දීම හැර වෙන දෙයක් කිරීමට කිසිවෙකුටත් නොහැකි තත්වයක් උද්ගතවී ඇත. උදාවන සෑම දිනයක්ම නිමා කිරීම රටට අති විශාල අභියෝගයක් වී ඇත. 

මේ සියල්ල ජනතාවගෙන් වසන් කර තව ටික කලක් ඇදගෙන යාමට (හොරා කෑමට) දේසපාළුවා ඉතා හොඳ සුසංයෝගයකට පැමිණ සිටියි. වරකට එක බැගින් එක් පසෙකින් විදේශ කුමන්ත්‍රණ, බුදු දහම හා සිංහල ජාතිය, සමනලයන්, කොටි ත්‍රස්තවාදය, මහා බැංකු කොල්ලය මහජනතාව වෙත මස් කටු සේ විසිකරයි. අනෙක් පසින් තජුඩීන්, සිරිලිය ගිණුම, ක්‍රිෂ් ගනු දෙනුව, සුදු වෑන් සංස්කෘතිය, චීන ගිවිසුම් විසි කරයි. මහජනතාව තමන් සිටිනා පුපුරන්න ආසන්න ගිනි කන්ද පිළිබඳව අමතක කර මස් කටු වලට පොරකයි. සොරුන්ගේ එකමුතුව කොපමණ ප්‍රබල දැයි අද සමාජ ජාල කියවන පිටස්තරයෙකුට පහසුවෙන් වටහාගත හැක. 

ඔබ පසුගිය වසර 3-4 ක පමණ කාලය හොඳින් නිරීක්ෂණය කළහොත් ඔබට ඉතා හොඳින් යම් කාරණයක් වැටහෙනු ඇත (වටහා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයක් ඇත්නම් පමණක්). දේශපාලුවන් කිසිවෙක් ඔවුනොවුන් කිසිවෙකුට හානි කරන්නේ නැත. හොඳින් සැලසුම් කල පිටපතක් ඉඳහිට ජනතා ප්‍රදර්ශනය සඳහා රඟ දැක්වෙන අතර ජනතාව දෙපිල බෙදී විසිල් ගසයි නැත්නම් හූ කියයි. 

දෙසපළුවන් එකෙක් වැටෙන විට සාමාන්‍යය ජනතාවට සිතා ගැනීමටවත් නොහැකි ලෙස විරුද්ධ පිලෙන් එකෙක් ඉදිරිපත්වී ඔහුව ගොඩ ගනී. මෙය පෞද්ගලික මෙන්ම සාමුහික මට්ටමින්ද සිදුවේ. මේ රංගනයට නොයෙකුත් ආකාරයෙන් දායක වෙමින් මස් කුට්ටිය බෙදා ගැනීමට හවුල්වන වෘතිය සමිති කිහිපයක්ද වේ.  

දැන් ජාතියක් ලෙස අප ප්‍රමාද වුවා වැඩි බව මට සිතේ. ඊළඟ වසර තුල තෙල් මිල, බඩු මිල මෙන්ම බදු බරද අඩුවනු ඇති බව තාර්කිකව සිතන අයෙකුට පැහැදිලිව පෙනෙයි. ඒ නුවණැති පොලිටික්කාගේ තාවකාලික ගැලවීමේ ක්‍රමවේදයයි. 

මේ සහන පිළිබඳව ප්‍රවෘති ඇසෙන විට ඔබට හඬා වැලපීමට සිතේ නම් ඔබ බුද්ධිමත් අවාසනවන්තයෙකි. 

අද දේශපාලනයට පෙරවදනක් - පදිකයෙකුගේ ඇසින්

වසර 7 ක් පුරා දැලි පිහියෙන් කිරිකන හැටි ලොවට කියා දුන් රාජ්‍ය නායකයා ලෙස මම ඔහුව හඳුන්වා දෙන්නෙමි. මෙතෙක් කල් මා, බලයේ සිටින රාජ්‍ය නායකයෙකු සමග සුහඳ කතා බහක යෙදී ඇත්නම් ඒ ඔහු සමග පමණි. ඔහු පර්වේෂ් මුෂරෙෆ්ය (Pervez Musharraf). මා දන්නා තරමින් හමුදා කුමන්ත්‍රණයකින් රටක් අල්ලා ගත් මිලිටරි නායකයෙක් දීර්ඝ කාලින පාලනයකින් පසු ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වී ගෙදර ගියා නම් ඒ මුෂරෙෆ් පමණකි. අනෙක් සියල්ලෝම එක්කෝ මිය පරලොව ගියෝය. නැතහොත් සිරගෙදර ගියෝය. 

මා මුෂරෙෆ් මහතා හමුවූ දිනම එවන විට පකිස්ථානය දැවැත්ත තාක්‍ෂණික විප්ලවයක් කරා මෙහෙයවමින් සිටි යෝධ චරිතයක් මුණ ගැසුණි. ඒ අතා-උර්-රහ්මාන් (Atta-ur-Rahman) නම් විද්‍යාඥයාය. කලින් සිටි ඇමතිවරයෙක්ද වූ ඔහු ඒ වන විට මුෂරෙෆ් මහතාගේ දකුණු අත බඳු විය.  

ටික වෙලාවක් අප සමග කෝපි කෝප්පයක් තොලගාමින් සාමිච්චියේ යෙදී සිටි මුෂරෙෆ් මහතා අපෙන් සමුගෙන ගියේ මා රැගෙන යාමට වාහනය එන තෙක් අපට කතා බහ ඉදිරියටත් කරගෙන යන ලෙස ඉල්ලා සිටීමෙන් පසුවයි.  අතා-උර්-රහ්මාන් මහතා සමග ගත කල ඊළඟ විනාඩි 10ය මා ජිවිතේ ලද විශාලම දැනුම් සම්භාරයකට මග පෑදීය. 

පකිස්ථානය, ලංකාව වැනි ලෝකයේ ඇති ආර්ථික ඇබිත්තයන් පමණක් නොව යුරෝපයේ සියළු රටවල්, ඔස්ට්‍රේලියාව, කැනඩාව වැනි සද්ධන්තයන් පවා පසුගිය දශක ගණනාවක් තුල යම්තාක් දුරකට පාලනය වුයේ ඇමරිකානු සමාගම් කිහිපයකට අවශ්‍ය ආකාරයටය. මෙම සාකච්චාවෙන් පසුව ගෙවුණු දශකයකට වැඩි කාලය තුලදී මම අමතර කාරණා දෙකක් පසක් කරගතිමි. ඉන් පළමුවැන්න නම් සෙසු ලෝකය පමණක් නොව ඇමරිකානු පාලන තන්ත්‍රයද මෙම සමාගම් වල රූකඩයක් බවයි. දෙවැන්න,  ලෝකයේ සිටින ආර්ථික වශයෙන් අසරණ බොහෝ රටවල පාලන තන්ත්‍රයේ දුරස්ථ පාලකය ඇමරිකානු සමාගම් වලින් බිඳී නව වහල් හිමියකුගේ අතට පත්වෙමින් තිබෙන බවයි. ඒ චීනයයි.

"චන්දිම, අපිට බැහැ අපිට ඕනේ විදියට කෙබාබ් (Kebab) හදන්න. ඒක කරන්න ඕනේ ඇමරිකානු කොම්පැනි වලට ඕනේ විදියට. මේක තමයි සරල යථාර්තය. හැබැයි අපි අවංක නම් ඒ වගේම දක්ෂ නම් අපිට පුළුවන් අපේ දේවල් වලින් අපේ කටට ඕනේ රහට, ඒත් ඇමරිකන් කාරයට ඕනේ විදියට කෙබාබ් හදන්න". අතා-උර්-රහ්මාන් මහතා මට ඉතා දිග පාඩමක් කෙටියෙන් කියා දුන්නේය.

කොහොම කෙබාබ් හැදුවත් එක් අවස්ථාවකදී මුෂරෙෆ් මහතා ඇමරිකානුවන්ට අවශ්‍ය වට්ටෝරුවෙන් මදක් පිට පැන්නේය. ඒ ඔහු පමණට වඩා දේශීය බලවේගයන්ට කිට්ටු වූ බැවිනි. ප්‍රතිපලය වුයේ ඔහු බලයෙන් පහ වීමයි. එහෙත් බලයෙන් පහවී යහතින් තම ඉදිරි දිවිය ගෙනයාමට තරම් (යම් කාලයක් ස්ව-කැමැත්තෙන් රටින් පිටුවහල් වී සිටියද) මුෂරෙෆ් මහතා භාග්‍යවන්ත විය. ඒ ඔහු පකිස්තානු ජනතාවට අගතියක් නොකළ හෙයින් බව මම සිතමි.

දැන් මා ඔබට කීමට යන්නේ බොහෝ දෙනෙකුගේ හද පාරවන කතාවකි. එය සිංහල ඔබගේ හිතට යවුල් පහරක් වනු ඇත.

අපේ රටේ 30 අවුරුද්දක් තිස්සේ කුරිරු යුද්ධයක් තිබුණි.

"මෙම යුද්ධය ඉන්දියාවට අවශ්‍ය විට ඇරඹුණි. ඉන්දියාවට අවශ්‍ය විට සමාප්ත වුනි".

ඔවුන්ගේ එම අවශ්‍යතාවය වෙනුවෙන් ලක්‍ෂයකට අධික මිනිසුන් සංඛ්‍යාවකගේ ජීවිත අහිමි වුනි.  

70 දශකය නිමා වන විට ලංකාව ඉන්දියාවෙන් යම් පමණකට ස්වායත්ත ආර්ථික වර්ධනයක් කරා යොමුවී තිබුණි (එහි සමාජීය ගුණ දොස් වෙනමම සාකච්චා කල යුතුය). ඉන්දියාව එවන විට සෝවියට් කඳවුරේ හිතමිතුරෙකු වූ අතර පකිස්ථානය ඇමරිකන් කඳවුරේ විය. ලංකාව 70-77 කාලය තුල ගිය ගමන් මග අංශක 180 කින් කරකවා ඇමරිකන් ගැත්තකු බවට පත්වී තිබුණි. මේ වාතාවරණය ඉන්දියාවට අහිතකර වුවාට සැක නැත. ප්‍රතිපලය වුයේ මධ්‍යම රජයේ සහ තමිල්නාඩු ප්‍රාන්ත රජයේ පුර්ණ ආශිර්වාදය සහිතව දකුණු ඉන්දියාවේ LTTE පුහුණු කඳවුරු ඇතිවීමයි. මේ සඳහා ඉන්දියාවේ එවකට පැවති ප්‍රාන්ත දේශපාලන වාතාවරණයද හේතු සාධක වන්නට ඇත. 

අහඹු සිදුවීමක් නොවන 83 කළු ජූලිය පසුපස ඉන්දියානු හස්තය තිබූ බව එවකට රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික මට්ටමින් සාකච්චා වූ කරුණකි.  හමුදා සෙබළුන් ඝාතනය කිරීම මෙන්ම ඉන්පසු ඇරඹි මෝඩ සිංහල අතලොස්සකගේ මංකොල්ලයද ඉතා මැනවින් සැලසුම් කල ක්‍රියාදාමයක් බවට සාක්ෂි එමට තිබුණි. 

ඉන්පසු එළඹී දශකයේදී ඉන්දීය මහා කොමසාරිස් කාර්යාලය ශ්‍රී ලංකා පාර්ලිමේන්තුව තරමටම රටේ ගැටලුවලට මැදිහත් විය. ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය වල රටේ ජනාධිපතිවරයාට නොදෙවෙනි තැනක් ජේ එන් ඩික්සිත්ලාට හිමි විය. ඉන්දියාවට අවශ්‍ය ආකාරයට යුද්ධය හා සාමය දෝලනය වන්න විය. රජයේ සහ LTTE නියෝජිත කණ්ඩායම් ඉන්දියාව  කියන කියන ආකාරයට සාම සාකච්චා සඳහා නව දිල්ලියට, තිම්පු නුවරට ආදී වශයෙන් චාරිකා කරන්න විය. 

මේ අවධියේ ලංකාවට යම් හෝ වාසියක් අත්පත් කර දුන් එකම ක්‍රියාවලිය ලෙස මා දකින්නේ ඉන්දු-ලංකා සාම ගිවිසුමයි. එහි අඩුපාඩු මෙන්ම එය අත්සන් කිරීම සඳහා එවකට සිටි ජනාධිපතිවරයා අනුගමනය කල ක්‍රියාමාර්ග වල පැහැදිලි දුර්වලතා තිබුනත් එය සිදු නොවන්න ලංකාවේ අනාගතය බොහෝ සෙයින් අභාග්‍ය සම්පන්න වන්නට තිබුණි. එහෙත් එහි තිබු බොහෝ වාසි ලංකාවට නෙලාගැනීමට තිබු අවස්ථාවන් එවකට සිටි රැඩිකල් දේශපාලකයන් අහුරා දැමීය. 

අන්තර් ජාතික දේශපාලනය කොතරම් සංකීර්ණ මෙන්ම තක්කඩි දැයි පෙන්වීමට හොඳම සාධකය අසූව දශකයේ ඊශ්‍රායලය ලංකාවේ ගැටළුවට සම්බන්ධ වූ ආකාරයයි. වික්ටර් ඔස්ත්‍රෝවුස්කි (Victor Ostrovsky) නම් මොසාඩ් නිලධාරියා ලංකාවට වැදගත් වන කරුණක් පසුකාලීනව හෙළිකරයි. මොසාඩ් සංවිධානය ඉන්දියාවේද අනුදැනුම පිට එකම කාලයක ඊශ්‍රායලයේ කන්තාරබද ප්‍රදේශයක ලංකා රජයේ හමුදා මෙන්ම LTTE සාමාජිකයන්ද  පුහුණු කර ඇත. මේ සඳහා එකිනෙකට නුදුරේ වූ කඳවුරු දෙකක් යොදාගෙන ඇත. රජයේ හමුදා පුහුණු කිරීම සඳහා මුදල් ලබා ගෙන ඇති අතර LTTE සාමාජිකයන්ගෙන් මුදල් මෙන්ම නොයෙකුත් සේවාවන්ද ලබා ගෙන ඇත. 

"මේ වඳුරන් අතට ආයුධ දී කාන්තාරය මැද එකිනෙකා මරා ගැනීමට ඉඩ දුන්නා නම් කොපමණ අහිංසක මිනිස් ජීවිත ප්‍රමාණයක් බේරාගන්න තිබුනා දැයි" කියමින් ඊශ්‍රායල් නිලධාරීන් විනෝද වූ බව ඔස්ත්‍රෝවුස්කි පවසයි.

ඉහත විහිළුව තුල ඇති කටුක යතාර්ථය ඔබට තේරුම් ගත හැකිද? ඔබගේ ලාංකික, සිංහල, බෞද්ධ යන ලේබල් ගලවා මේ දෙස බලන්න. පිටස්තරයන් පිරිසක් එකම රටක සහෝදර දෙපිරිසක් රිලවුන් මෙන් නටවමින් විනෝද වන අයුරු ඔබට පෙනෙනු ඇත. ඒ විනෝදය උදෙසා ධනය සහ ජීවිත කොතරම් නැති වුනාද? වරද කා අතද?  

90 දශකයේ මුල් වසර කිහිපය බොහෝ විචාරකයන් හඳුන්වන්නේ "මායිම් ප්‍රති-අර්ථ දැක්වූ යුගය (Era of redefining borders)" ලෙසයි. සෝවියට් දේශය දේශසීමා ගණනාවකට කැඩුනි. බටහිර සහ නැගෙනහිර ජර්මනි අතර තිබු දේශසීමාව මෙන්ම දකුණු අප්‍රිකානු සමාජයේ තිබූ ආපාතෙඩ් සිමාද වියැකුනි. ඉන්දියාව සහ ඇමරිකාව අතර මිතුදමක් ගොඩනැගුණු අතර පකිස්ථානය චීනය වෙත සමීප විය. ලංකාව දෙලොවක් අතර තනි විය. 

මා දකිනා ආකාරයට ඇමරිකාවට කිසිදාක ලංකාව පිළිබඳව විශේෂ උනන්දුවක් තිබුනේ නැත. ඔවුන්ට වැදගත් වන්නේ ආර්ථික මෙන්ම සමාජීය වශයෙන්ද දැවැත්තයෙකු වන ඉන්දියාවයි. ඔවුන් ලංකාවේ කටයුතු වලට බලපෑමක් කරයි නම් ඒ බොහෝ විට ඉන්දියාවේ අවශ්‍යතාවය අනුව විය හැක. යුරෝපයට හෝ කැනඩාවටද ලංකාව එතරම් වැදගත් වන්නේ නැත. එම රටවල දේශපාලකයන්ට ලංකාවේ ප්‍රශ්ණය යම් තරමකට අදාළ වුයේ ඒ රටවල සිටිනා චන්ද බලය හිමි දෙමල ඩයස්පෝරාවේ සැලකිය යුතු ප්‍රමාණය නිසාය. අදටත් මෙම රටවල් පිළිබඳව පමණට වඩා විශාල භීතියක් ජනතාව අතර මවන්නේ වාර්ගික ප්‍රශ්නය හිගන්නාගේ තුවාලය කරගෙන රටේ සම්පත් සූරා කන තක්කඩි දේශපාලුවාය.   

නව සහශ්‍රකය ලබන විට LTTE සංවිධානය පිළිබඳව ඉන්දියාව තුලද තිබුනේ නොසතුටකි. ඔවුන්ගේ අගමැතිවරයෙකු LTTE හස්තය මගින්  ඝාතනය කර තිබුණි.  එමෙන්ම තමිල්නාඩුව සහ ලංකාවේ කොටසක් සමග ඊලාම් රාජ්‍ය ලෙස ඉන්දියාවේ කොටසක් කැඩී යාමේ ඉඩකඩක්ද ඇති බව ඔවුන්ට පෙනුනි. තමන් ඇරඹු ක්‍රියාවලිය තමන්ගේ පාලනයෙන් ඉවතට ඇදී ගොස් ඇති බව ඉන්දියාවට පැහැදිලි විය. ඉන්දියාවේ ගාන්ධි ආධිපත්‍ය බිඳ වැටී තිබුණු අතර 2007 වනවිට තමිල්නාඩු දේශපාලනයේද හැඩතල වෙනස් විය. 

ලංකාවේ යුද්ධය අවසන් කිරීමට තමන්ටද අවශ්‍ය බවට පණිවිඩය ඔවුන් ලංකා රජයට දන්වන්නේ මෙම කාලයේදීය. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා 2005 දී බලයට පැමිණෙන විටත් ඉන්පසු ගතවූ වසරක පමණ කාලයේදීත් LTTE ය යුධමය වශයෙන් පරාජය කිරීමට ඔහුගේ අදහසක් නොවූ බව ඔහුගේ දේශපාලන සිරුරු බසින් (political body language) මනාව පැහැදිලි විය. එහෙත් ඉන්දීය රජයේ ඉඟියත් සමගම ඔහු ක්‍රියාත්මක වූ ආකාරය ප්‍රශංසනීය වේ. ඉන්පසු ගතවූ වසර දෙක තුල සිදුවූ කටයුතු බොහොමයක් ජනතාවට නොරහසකි. මහින්ද, ගෝඨාභය සහ ත්‍රිවිධ හමුදාපතිවරුන්ගේ ධෛර්ය, ඥාන ශක්තිය මෙන්ම උපාය මාර්ගික ක්‍රියාන්විතයන්ද නොවන්න ඉන්දියාව මීට වඩා බොහෝ සෙයින් යුද්ධයට මැදිහත්වන්න ඉඩ තිබුණි. 

යුද්ධය අතරතුර ලංකාව පකිස්ථානයේ ආධාර ලබා ගැනීම සීමා කිරීමටත් ඒ අතරම යුද්ධය ජයග්‍රාහීව පවත්වගෙන යාම  සඳහා අවශ්‍ය අවම ආධාර පමණක් ලබා දීමටත් ඉන්දියාව වගබලා ගත්තේය. ඇමරිකාව මෙහිදී දැක්වූ නිද්‍රාශීලී ස්වභාවය ඉන්දියාවේ අවශ්‍යතාවය විය. සමහර විට ඇමරිකානු සමාගම් වලටද මෙම යුද්ධයෙහි සමාප්තිය තමාට වාසිදායක බව වැටහෙන්න ඇත. 

යුද්ධය නැවැත්වීම සහ ත්‍රස්තවාදී නායකයන් බේරා ගැනීම සඳහා යුරෝපීය රටවලින් යෙදුනා යයි කියන අති විශාල පීඩනය ගැන බොහෝ දෙනා කතා කරති. මෙම "අති විශාල" පීඩන කතාව බොහෝ සෙයින් ලංකාවේ දේශපාලකයන් තම වාසියට ගොඩ නගා ගත් සංඛල්පයක් බව පෙනේ. තම රටවල චන්ද කටයුතු වලදී වාසි ලබා ගැනීමට සමහර යුරෝපීය දේශපාලකයන් දෙමල ඩයස්පෝරාව වෙනුවෙන් යම් කර්තව්‍යයක් කරන බව පෙන්වීය. ඔවුන් එය අදත් කරයි. ඒ සඳහා ඔවුන් පුළුල් මාධ්‍ය ප්‍රචරයක්ද ලබා දෙයි. අපේ දේශපාලකයන් මේ බටහිරයන්ගේ අභිප්‍රායයන් ඔවුන් බලාපොරොත්තු වූවාටත් වඩා ඉහලින් මල්පල ගන්වා ඇත.  

යුද්ධයෙහි අවසන් කාල වකවානුවේදී ඉන්දියාවෙන්, ඇමරිකාවෙන් හෝ යුරෝපීය රටකින් බලඇණියක් පැමිණ බලහත්කාරයෙන් රටට ඇතුළු වුවා නම් කුමක් කළ හැකිව තිබුණේදැයි ඔබ අවංක උසස් හමුදා නිලධාරියකුගෙන් අසන්න. පිළිතුර අනිවාර්යයෙන්ම "මුකුත් නැහැ" යන්න බව මම සක් සුදක්සේ දනිමි. 

එසේ බලහත්කාරයෙන් ඇතුළු වුවා නම් ලෝක ප්‍රජාව ඊට එරෙහි වන බව සමහරුන් පවසනු ඇත. මෙය අතිශයින්ම හාස්‍යජනක ප්‍රකාශයකි. පකිස්ථානයේදී, ඇෆ්ඝනිස්ථානයේදී, සිරියාවේදී, ඉරාකයේදී, කුවේටයේදී මේ බටහිරයන් අමුඅමුවේ මානුෂීය අයිතිවාසිකම් කෲර ලෙස උල්ලංඝනය කරද්දී ඊට එරෙහිවුවෝ කවුද? 

වැඩිම වුනොත් රටවල් කිහිපයක් සිද්ධිය හෙලා දකින බවට ප්‍රකාශ නිකුත් කරනු ඇත. 

පශ්චාත් යුධ සමයේදී ඉන්දියාවේ ක්‍රියාන්විතය ඉතා සරල සහ පැහැදිලි අරමුණු කරා යොමුවී ඇති බව පෙනෙයි. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය තුල ලංකාවේ යුධ අපරාධ පිළිබඳව චෝදනා සකස්වන්නේ තනිකරම ඉන්දියාවට උවමනා ආකාරයෙන් බව සියළු රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකයන් මැනවින් දන්නා කරුණකි. ඉන්පසු විටෙක එම චෝදනා සම්බන්ධයෙන් මතුවන යෝජනා වලට සහයෝගය දෙමින්ද විටෙක විරුද්ධ වෙමින්ද ඔවුන් තමාට රිසි සේ නූල හසුරුවයි. 

ලොව පුරා බොහෝ ඌන සංවර්ධිත රටවල දුෂිත දේශපාලකයන් චීන මුදල් ඉදිරියේ නැවෙන බව ඉන්දියාවට පමණක් නොව මුළු ලොවටම විවෘත වූ රහසකි. කිසිඳු පක්ෂ බේදයකින් තොරව ලංකාවේ දේශපාලකයාද චීන සූත්තරයේ ඇමිණී ඇති බව සියළු දෙනා දනී. ඉන්දියාව මේ වනවිට ක්‍රියාත්මක වන්නේ මේ යථාර්ථය තේරුම් ගෙනය. 

ලංකාවේ අද සිදුවන බොහෝ දේශපාලනික වෙනස්කම් සඳහා පිඹුරුපත් සැකසෙන්නේ නව දිල්ලියේ හෝ බෙයිජිං නුවර බව ජනතාවට නම් තවමත් රහසකි. අපේ සියළුම දේශපාලකයන් මේ රංගනයේ නැට්ටුවන් පමණි.