නවක වදයේ පිළිකුල් මුහුණ

ආචාර්‍ය රංජිත් නිර්මාල් දේවසිරි ලංකාවේ රජයේ සරසවි වල පවතින නවකවදය පිලිබඳ අර්ථාන්විත ප්‍රවිෂ්ඨයකට පිවිස ඇති බව දැක මම ඉතාම සතුටු වුනෙමු. පසුගිය වසර 30-40 පමණ කාලයේදී නවකවදය ලංකාවෙන් තුරන්කිරීමේ චේතනාවෙන් මෙලෙස කතිකාවතක් ඇරඹු කිහිප අවස්ථාවක් විය එහෙත් ඒ එක් අවස්ථාවකවත් එම සාකච්චා ක්‍රියාන්විතයක් දක්වා ගෙනයාමට කිසිවෙකුටත් නොහැකිවීම ජාතියේ අවාසනාවකි.

මා ලංකාවේ සරසවි අධ්‍යාපනය ලබන්නේ මෙතෙක් කල් මේ රටේ තිබූ දුර්භාග්‍යතම කාල පරිච්චේදයක් මැදි කරගනිමිනි. 86 අගභාගයේදී සරසවියට පය තියන අප පළමු වසර අවසන් කරන්නේ 1990 වසරේදීය. ඒ රබර් වූ පළමු වසර තුල බොහෝ දේ සිදුවිය. නැවත සරසවි යථා පරිදි අරඹන විට අපගේ සොයුරු සොයුරියන් සමහරෙක් අප අතර නොවිය. කිහිප දෙනෙකු මරණයේ සෙවනැලි අතර සැඟව ගොස් තිබූ අතර සමහරෙක් වසර ගණනාවකට පසු සියළු යස ඉසුරු සමග යුරෝපයෙන් හෝ වෙනත් සංවර්ධිත රටකින්  මතුවිය.

අප කණ්ඩායම නවකවදයට ගොදුරු වන්නේ 88/89 භීෂණයට පෙර එම වධ බන්දනයට ලක්වන අවසන් පිරිස ලෙසයි. කොළඹ සරසවියේම බොහෝ පීඨ හා වෙනත් ලාංකීය සරසවි සැලකූ විට අසූව මැද භාගයේ පවා විද්‍යා පිඨයේ තිබුණේ එතරම් දරුණු නවක වදයක් නොවේ. එදා විද්‍යා පීඨයේ පැවති ප්‍රමාණයෙන්, දරුණුම නවක වදයට ලක්වූ දෙතුන් දෙනාගෙන් මමත් එක් අයෙක්මි. ශාස්ත්‍ර පීඨයේ පැවති අමානුෂික මෙන්ම පිළිකුල් සහගත වද හිංසා විදීමට තරම් මා අවාසනාවන්ත නොවුනත් අප අතර සිටි රඹුක්කන සහෝදරයාට එම වාසනාව හිමි නොවීය. මා එම පීඨයේ තිබූ සැබෑ තත්වය දැනගත්තේ ඔහුගෙනි. ඒ අවාසනාවන්ත සහෝදරයා ඉන් මාස කිහිපයකට පසු පිළිකාව හේතුවෙන් අප අතරින් වියෝ විය.

අප දෙවන වසරට පිවිසියේ මෑත ලංකා ඉතිහාසයේ (පසුගිය වසර 50 ක පමණ කාලයකදී) අඩුම නවකවදයක් තිබූ වසර සනිටුහන් කරමිනි. ඒ අපගේ හොඳක් නිසා නම් නොව, එවකට සිටි රාජ්‍ය ආරක්ෂක ආමාත්‍ය ජෙනරාල් රංජන් විජේරත්න මහතා නිසාවෙනි. 

රංජන් විජේරත්න යනු සාමාන්‍යයෙන් කථිකාවන් කෙරේ විශ්වාසය තැබූ අයෙක් නොවේ. ඔහු පළමු වසර සිසුන් සමග සිවිල් ඇඳුමෙන් සැරසුණු පොලිස් නිලධාරින් විශාල ගණනක් එවීය. ඒ සඳහා ඔහු උපකුලපතිගෙන් හෝ අවසර ගත්තාදැයි නොදනිමි. එවන විට සරසවි සිසුන් රාශියක් ටයර් සෑයවල් උඩ අවසන් ගමන ගොස් තිබුණි. රංජන් විජේරත්න මහතා පෙරදින ජාතිය අමතා ඔහුගේ සුපුරුදු විලාශයෙන් අනතුරු ඇඟවුයේ නවකවදය දී හසුවන ඕනෑම සිසුවකුගේ ඉරණම දරුණු විය හැකි බවයි. 1990 වසරේදී සරසවියේ ප්‍රථම වසරට පිවිසි සිසු සිසුවියන් වෙනස වටහා ගන්නට ඇත. 

ඉහත රංජන් විජේරත්න පන්නයේ ක්‍රමවේදයෙහි හොඳ-නරක කීමට මම උත්සුක නොවෙමි. එහෙත් එම ක්‍රියාන්විතය 100% ම වගේ සාර්ථක විය. අවාසනාවකට එතුමා ඊළඟ වසරේ මුල් භාගයේදී LTTE ප්‍රහාරයකින් ඝාතනයට ලක්විය. 

ඉන් පසු එළඹී දශක තුනේදී මම යුරෝපයේ සහ කැනඩාවේ ඉහළම සරසවි වල සිට අප්‍රිකාවේ සහ බංග්ලාදේශයේ ඇති දුප්පත්ම සරසවි දක්වා ගමන් කලෙමි. ඒ කිසිවකවත් ලංකාවේ පවතින මේ අසාමාන්‍ය පරපීඩක මානසිකත්වය මා දුටුවේ නැත. 

මට හැඟෙන ආකාරයට ලංකාවේ සරසවි වල සිදුවන මේ නවක වදයේ පසුබිම හා එයට ඇබ්බැහිවූවන් ගේ මානසික විකෘතිතාවයන් සහ හැසිරීම් රටා ඉතා වැදගත් පර්යේෂණ ගැටළු කිහිපයකට පාදක වෙයි. එය අඩුම ගන්නේ සමාජ විද්‍යා හා මනෝ විද්‍යා පර්යේෂණ පත්‍රිකා හත අටකට සහ ආචාර්ය උපාධි දෙක තුනකටවත් අවශ්‍ය කළමනා සපයයි. 

නවක වදය තුලින් මා ලැබූ හරයන් කිසිවක් නැත. ඉතිරි වුයේ තවමත් මට නවක වදය දුන් පිරිස පිළිබඳව නොසතුටක් පමණි. එමගින් කිසිවෙකුටත් ධනාත්මක යමක් ලැබෙතැයි මම නොසිතමි. ලැබුණත්, නවක වදය නිසා මේවන විට අපට අහිමි වූ ජිවිත සහ අංගවිකල මෙන්ම දීර්ග කාලින මානසික ආබාධයන්ට ලක්වූ සොහොයුරු සොහොයුරියන් ගැන සිතන විට, ඒ ලැබෙන කිසිවකින් මේ අහිමි වීම් වලට අලඟු තැබීමටවත්  හැකියැයි මම නොසිතමි.   

නවකවදය විඳි මෙන්ම නවකවදය දුන් තැනැත්තන්ද (මේ දෙදෙනාම බොහෝ විට එක චරිතයකි) සමාජයට පිය නගන්නේ විකෘති මනස් ඇත්තවුන් ලෙසටයි. එය අද අපි ඇස් පනාපිටම අත්විඳිමු. 

නවක වදය මුවාවෙන් රජය (පවතින හා පැවති) සිසු අයිතීන් දඩයම් කරන බව ඔබ පවසනවා නම් එයටද වග කිව යුත්තේ නවකවදය දෙන පරපීඩකයන්මය. ඔවුන් තමා දඩයම් කර ගැනීමට තමාම උගුල අටවාගෙන රජයට එය ක්‍රියාත්මක කරන ලෙස ආරාධනා කරයි. 

නවකවදය දෙන්නන්ට නිතිය මගින් දඬුවම් ලබාදීම පමණක් මෙම පැනයට විසඳුම නොවේ. මෙම තත්වය දරුණු මානසික ව්‍යාකුලතාවයක් බව අප වටහා ගත යුතුය. එබැවින්, නවක වදය ලබා දෙන්නන් මෙන්ම ඒ සඳහා උත්සහ දරන්නන්ද සුදුසු මනෝ විද්‍යාත්මක ප්‍රතිකාර කෙරේ යොමු කිරීම සරසවි පාලකයන් සතු වගකීමකි. 

පැවති හෝ පවතින රජයන් කිසිවක් මේ පැනයට අර්ථාන්විත පිළිතුරක් ලබා දීමට උත්සුක වුයේ නැත. ඒ නවකවදය දැඩි ලෙසම ලංකාවේ දේශපලනය හා අනුබද්ධ වී ඇති නිසාදෝ යයි සැකයක් මතුවෙයි. 

මා සති කිහිපයකට පෙර ලංකාවට පැමිණි විට මේ පිළිබඳව බොහෝ නෑදෑ හිතමිතුරන් සමග කතාබහ  කලෙමි. ඉන් අනතුරුව සමාජ ජාලාවල පවතින අදහස් කියවුයෙමි. මට හැඟී ගියේ සරසවියේ දේශපාලනය කරන (රට තුල කිසිම ජන පදනමක් නොමැති) එක් ඉතා කුඩා පක්ෂයක සාමාජිකයන් හැරුණු විට මුළු මහත් රටේම ජනතාව එක හෙලා නවකවදය පිළිකුලෙන් යුතුව හෙලාදකින බවයි. නවකවදය හොඳ යයි කීමට මේ කුඩා පක්ෂයේ පුද්ගලයෝ පවා බියවෙති. ඔවුන් ඒ වෙනුවට පවසන්නේ නවකවදයට වඩා විශාල ප්‍රශ්න රටේ ඇති බවයි. මෙය ඉතා අඥාන තර්කයක් බව පැවසීමට අවශ්‍ය නැත. 

රටේ ජනතාව තුල සරසවි සිසුන් කෙරේ පිළිකුල් සහගත ප්‍රතිරූපයක් ගොඩනැගීමට යම් පක්ෂයකට හෝ රජයට අවශ්‍ය නම් නවකවදය තරම් ඊට සුදුසු නිමිත්තක් නැති තරම්ය. 

කෙනෙකුගේ කැමැත්තකින් තොරව ඔහු හෝ ඇය ප්‍රසිද්ධියේ වද හිංසාවට ලක් කිරීම (මානසිකව හෝ ශාරීරිකව) ශිෂ්ඨ සමාජය විසින් මීට ශත වර්ෂ  කිහිපයකට ඉහතදී  පිළිකෙව් කල කාරණයකි. එය ඉක්මනින්ම අවසන් කල සමාජ වඩ වඩා දියුණු විය. 

සරසවියකට මුලින්ම පිවිසෙන දරුවා ඇත්තෙන්ම පාසල් සිසුවෙකි. ඔහු කිසිඳු අයිතිවාසිකමක් වෙනුවෙන් සටන් කිරීමට පැමිනෙන්නෙක් නොවේ. එවන් සිසුවෙකු හෝ සිසුවියක් බලහත්කාරයෙන් තාඩන පීඩන වලට ලක් කරන ජේෂ්ඨ සිසුවා, ඔහුට පරිපාලනයෙන් එල්ලවන තාඩන පීඩන වලට එරෙහි වීම සමාජය දකින්නේ විහිළුවක් ලෙසයි. මෙය තමන් විසින්ම තම වල කපා ගැනීමකි. 

අප ජාතියක් වශයෙන් මෙම නවකවදයට එරෙහිව රටටම දැනෙන හඬක් නගන තෙක්, ඒ සම්බන්ධව වගකිව යුතු ක්‍රියාන්විතයක් දියත් කරන තෙක්, ලංකාවේ පවතින මේ පිළිකාව සුව වන්නේ නම් නැත. එය ජාතිය මරණය කරා රැගෙන යන තවත් එක් ප්‍රබල සාධකයක් පමණක් වනු ඇත. 

මේ වන විට නවකවදය සම්පුර්ණයෙන්ම තුරන් කල ලංකාවේ සරසවි සහ පීඨ වලට හිස නමා ගෞරවය පිරිනමමින් මම මෙතනින් නවතිමි.