Do Gods Have Internet Facilities...?

දෙවියෝ ඉන්ටර් නෙට් බලනවාද?

වසර 2011 ජූනි මාසයේ දිනෙක මහාචාර්ය නලීන් ද සිල්වා මහතා ප්‍රකාශයක් කරමින් කියා සිටියේ ලංකාවේ වකුගඩු රෝගයට හේතුව පොහොරවල ඇති ආසනික් බව තමාට නාථ දෙවියන්ගෙන් දැනගැනීමට ලැබුණු බවයි. මේ ගැන නොයෙකුත් වාද විවාද සිදුවූ අතර සාම්පල පරීක්ෂණ මගින් එය තහවුරු කල බවද, එම පරීක්ෂණ අසත්‍ය බවටද චෝදනා නැගෙන්න විය.

මම දන්නේ දැනට ලෝකයේ බොහෝ සරසවිවල උගන්වන විද්‍යාත්මක ක්‍රම වේදයන් පමණකි. මා මගේ සිසු සිසුවියන්ට උගන්වන්නේද මා දන්නා, මා උගත් දේ පමණකි.

එම පර්යේෂණ ක්‍රමවේදය (research methodology) අනුව විද්‍යාත්මක ගවේෂණයක් කිරීම සඳහා පර්යේෂණ ගැටළුවක් (research problem) ඇති බව අප මුලින්ම හඳුනා ගත යුතුය. මා දන්නේ විද්‍යුත් ඉංජිනේරු විද්‍යාවත්, භෞතික විද්‍යාවත් පමණි. එහෙත් විද්‍යාත්මක ක්‍රමවේදය සියළු විද්‍යාවන්ට එකසේ යෙදිය හැක. කුතුහලය නිසාම මම මේ වකුගඩු ප්‍රශ්නය පිළිබඳව කෙටි හැදෑරීමක් කලෙමි. 

මෙහි පැහැදිලිවම පර්යේෂණ ගැටළුවක් ඇත. ඊළඟ පියවර මේ ගැටළුව පිළිබඳව මෙතෙක් කර ඇති හැදෑරීම් අධ්‍යනය කිරීමයි (literature survey). මෙහිදී මට හමුවු පර්යේෂණ පත්‍රිකා ගණනාවක 2000-2004 කාලයේදී මේ පිළිබඳව බොහෝ හැදෑරීම් කර තිබුණු අතර විශේෂයෙන්ම බංගලාදේශයේ සහ බටහිර බෙංගාලයේ වගාවන් සඳහා යොදන පොහොර සහ කෘමිනාශක වල ආසනික් අඩංගු වීමත් ඒවා නිසා එහි භූගත ජලය ආසනික් අපවිත්‍රතාවයට පත් වීමත්, එමගින් වකුගඩු රෝගය ව්‍යාප්ත වීමත් පිළිබඳව දීර්ඝ විස්තර කිරීම් තිබුණි. 

ඔබට ගූගල් සෙව්මේ arsenic poisoning kidney failure agriculture යන වදන් ඇතුලත් කල විට ලැබෙන පළමු පත්‍රිකාවේ සිටම මේ පිළිබඳව කරුණු දැනගත හැක.

වකුගඩු රෝගය පිලිබඳ  මගේ අධ්‍යනයේ කතන්දරය මම මෙතනින් නවතමි.

ප්‍රථම උපාධියේ සිව්වන වසරේ සිටින මගේ සිසුන් දන්නා සරළම විද්‍යාත්මක ක්‍රම වේදයක් මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වා සහ අදාළ අනෙකුත් ආචාර්යවරුන් නොදන්නවා යැයි සිතීම මහත්වූ මුලාවකි. සිදුව ඇත්තේ අන්තර්ජාලය හරහා සොයාගත් කරුණු නාථ දෙවියන්ට බැර කිරීම බව පැහැදිලිය.  

මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වා ඇතුළු පිරිස මේ සංසිද්ධිය පිළිබඳව විද්‍යාත්මක ක්‍රමවේදයේ ඊළඟ පියවර තුන තැබුවා නම් අද වන විට මෙම මාරක වකුගඩු රෝගයට ස්ථිරසාර විසඳුමක් මෙන්ම අදාළ ආනයන සමාගම් වලට එරෙහිව නෛතික ක්‍රියාවලියක්ද ක්‍ෂණිකව ආරම්භ කිරීමට තිබුණි. එහෙත් එය එසේ සිදු නොවිණි. ඒ වෙනුවට සිදුවුයේ බුද්ධිමතුන් අතර පවා කිසිම වැදගැම්මකට නැති දෙවියන්ගේ පැවැත්ම පිළිබඳව කතිකාවතක් ඇතිවීමයි. මෙයින් රටේ වකුගඩු ප්‍රශ්ණයට කිසිඳු විසඳුමක් ලැබුනේ නැත. වස විස ගෙන්වන්නෝ ආසනික් යන වදනත් හාස්‍යට ලක් කරන්න විය. 

මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වා වැනි වියතෙකු මෙවැනි නරක පුර්වාදර්ශයක් රටට ලබා දීම ඉතා ශෝචනීය බව වැටහෙන්නේ ඉන් පසු රටේ ඇතිවූ වාතාවරණයත් සමගය. අද වන විට ආචාර්ය උපාධි ඇතැයි කියාගන්නන් පවා පේන කියන්නන්ගේ තත්වයට වැටී ඇත. මහාචාර්ය රාජ් සෝමදේවයන් වසර ගණන් අව් වැසි නොතකා පර්යේෂණ කරමින්, කුඩා කුඩා පුරාවස්තු සොයාගනිමින්, ප්‍රාග් ඓතිහාසික සාධක ඉතා සුක්ෂමව අමුණමින්, වෙහෙසකර ගමනක් යද්දී තවත් ආචාර්යවරයෙකු නිකන් බලාගෙන සිටින විට ඔහු ඉදිරියේ පහළවන පෞරාණික රජවරු ඉතිහාස පොත් පිටින් ඔහුට ලියා දෙති. මේවා පිළිබඳව මහත් හරසරින් වැඩ සටහන් පවත්වන මාධ්‍ය මහත්වරුද, ඒවාට  සමාජ ජලා හරහා විශාල ජනප්‍රියත්වයක් ලබා දෙන බ්ලොග් කරුවන්ද, මේ කරුණු බුදු වදන් සේ හිස් මුදුනින් පිලිගන්නා රට වැසියන්ද එමටය. 

මෙම ප්‍රවණතාවය රටක් ලෙසින් ඉදිරියට යාමට ඇති මං ක්‍රමයෙන් අහුරා දමයි. රටේ දැවෙන ප්‍රශ්ණ වලට නියමාකාරයෙන් විසඳුම් ලබා දෙනවා වෙනුවට ජනාධිපතිවරයාගේ සිට හන්දියේ කඩේ සෝමලතා දක්වා සෑම පුරවැසියෙක්ම සාස්තර කරුවන්, පේන කියන්නන් කේන්දර බලන්නන්, දේවාල කපුවන් පසුපස දිව යන යුගයකට අද අපි පා තබා සිටිමු.

මෙය වෙනස් කල යුතුව ඇත. නොඑසේ නම් අප උගන්ඩාවේ ඈත එපිට නොදියුණු ගම්මානයක් කරා වේගයෙන් ඇදී යනු ඇත. 

Why don’t we get Madugalles and Arjunas any more

…And it was 35 years ago. 

As an early teen, I was so enthusiastic about extra-curricular activities at school, thus, every season, I participated at practice sessions of more than 20 different sports. I neither wanted nor I had the talent to be a sporting star, so that I never represented even the school team in any of those games. I was so happy and proud of practicing alongside the big names. 

My parents never bothered about what I stayed after school for. They knew that I was involved with one thing or the other in the right spirit. My mother’s only condition was that I never go even close to the college swimming pool. Few idiots have convinced her that as I have two vortices (සුළි දෙකක්) in my hair, I will have a high possibility of facing a tragic accident in water. 

We have never seen a parent in the peripherals of the ground, courts or ring, watching how their kids play. The only time that I remember a parent stepping across these boundaries was when a mother of a fellow mate (was it Kishan George?) brought a big cake into the basketball court for us to share as it was his birthday.

…And 25 years later....., 

I used to go to the same school, once in a while, on Saturdays, to pick my sons after their scouting sessions. 

The scouting room is located at a corner of the junior-school ground. About 10-15 kids were usually seen practicing cricket in the ground. And double the number of parents were sitting on the short concrete seating area beyond the boundary line, in small clusters. 

For every shot that reached the boundary, every ball that hit the wicket or every catch that is taken, a certain cluster of parents were cheering and clapping. Those kids were not even playing a practice match. They were just practicing.

Among these parents, several were those mates who played together with me during those good old days. Chatting casually with them I understood that many of these guys, who were once very close buddies, are no longer even looking at each other. Their wives were even more aggressive. Everyone has a story to tell.

“He used to offer many gifts as a bribe to the coach so that his son was selected to open the batting last season although the kid is the lousiest batsman in the squad”.

“That bitch is too close to the master-in-charge (then a wry grin), so that her son is always selected as the leg-spinner of the team ahead of our kid who turns the ball like Abdul Qadir”.

“All my friends say that our son will be the next Chaminda Vaas, so that all those stupid parents are so jealous that they poison the coach”.

Arrogance, frustration, vengeance, shrewdness, stupidity, self-inflation……. Their voices are filled with all sorts of emotions.

Not only cricket, whatever the sport you name, the issue is there. Not only in one school; from Royal to Dembaraweva Central College, the situation is the same.

Parents poke their nose, fingers, and everything possible into the kids’ affairs and spoil the whole picture. Master-in-charge, coach, school heads and even the principal are in utter stress. 

Willingly or unwillingly they have to bow their heads to the influential parents. Once they do that they are pampered with many perks…... bribes that come in various forms. 

If they try to swim against the tide, their lives become extremely uncomfortable. The first bullet comes from the almighty “old boys union”. The next one may be from a minister, the prime minister or even the president; else from a notorious underground kingpin. Thus, the vast majority will opt for the safer path; select the sons of the most influential.

Gradually, the talents were diminished and faded away. Parents with perseverance had to look for alternative paths for their children, if they have enough money. Thus, the affordable lot started playing for clubs and emerged into the national levels much latter.

A couple of decades ago most of our sporting heroes were born in the school arena, thus they had many years of sporting career. 

And now…………………