Saturday, 30 January 2016

The Prediction that went totally wrong




Yesterday, I had a chat in FB with one of my close friends in Sri Lanka. 

"Chandima, Can you remember what you predicted in 2005. It has gone totally wrong, hasn't it?" he started laughing...........

************************************************

I used to make good predictions about local and global scenarios since I was quite young. 



When former Soviet Union leader Mikhail Gorbachev launched the policies of “perestroika” and “glasnost", I told several of my friends that soon this gentleman will be stranded as "The Leader of No-country". This was simply an educated guess as any nation that has been automated with iron hand rules for nearly 8 decades cannot withstand the abrupt opening of "Democracy" floodgates without undergoing splitting into pieces. 

And that happened.



In the early 90s, USA launched an assault on Iraq, after President Saddam Hussein was foolish enough to attack Kuwait. As the American juggernaut was rolling towards Baghdad, we in Sri Lanka were so much excited and heated up (usually Sri Lankans worry much about other people's problems than their own). I was in the second year of the university. Usually 90% or more of university students in SL are anti-American. And there was Dr. Nalin de Silva (later became professor) who was firing at US policies at all corners during his lecturers. 

As usual, Dr Nalin developed his own imaginary theory. If US forces march any further the whole Arabic world will stand against them. Then US will attack these countries destroying all oil wells. This will lead to a huge energy crisis in the world. There were some nuclear attacks also in the story. Finally, as we all have to start the civilization from the right beginning Sri Lankans could easily rise up with so called "Jathika Chinthanaya" and "Sinhala or Hela Technologies" that were diminished a millennium or two ago. 

Many students in our batch were fascinated and started commenting on many fancy concepts and possible outcomes. Then Dr. Nalin turned towards me (one of his most popular targets at that time) and asked "Thamuse mokada kiyanne?" (what do you say?)

I immediately said that within two weeks US will capture Baghdad which will be the end of Saddam and none of the other Arabs will raise a word against the whole operation. 


Not only Dr. Nalin even his followers in the batch were mad at me and branded me as a "Yankee foot licker" (this was on top of the CID label that Dr. Nalin had already pasted on me).

Again, a very easy guess. The leaders of the whole Arabic-Middle East, at that time were enjoying the flow of dollars through their sales of oil (or drain of oil) to US, so that why should they self demolish themselves. The only option in the region, Iran, had a long-term dispute with Saddam, so that why should they worry about the demise of their enemies. 

Irrespective of the popular expectation of our people, what I predicted happened with a slight modification; Baghdad was fallen within one week, not two.


November of 2014 started with many speculations in Sri Lanka about the presidential candidate from opposition that will contest against the then President Mr. Mahinda Rajapaksha. Mr. Ranil Wickramasinghe was the obvious selection for many. Then came the names of Ven Maduluwawe Sobhitha Thero, Mr. Sajith Premadasa and Mr. Karu Jayasuriya as well. Several times the names of Mrs Chandrika Kuamaranatunge and General Sarath Fonseka were also popped up. 

During this period, Chiranjaya Nanayakkara (popularly known as Chiro), one of my old school buddies, posted an article in his FB, which stated that KJ is almost confirmed to be the candidate. A sequence of comments followed stating that MR victory is imminent as KJ was no match at all to him. The debate was only about the winning lead. Then, on November 9th, I made the following comment. 


"Most probably the final candidate will be some one that no one may guess...... Keep your fingers crossed".

Just after a couple of weeks, the totally unexpected Mr. Maithripala Sirisena broke away from the ruling party to become the presidential candidate. 

This time my guess was little complex but not very tough.

The point that many people have forgotten is that whoever be the candidate, he should get the green light from RW to get UNP support. May be the shrewdest politician since late Mr. J R Jayawardena, RW may have known very well that despite his intelligence and other skills, he is way behind MR with respect to the charisma in the country. Additionally, he has to go against all odds; state power, media support, organization and networking etc. 

RW would never have given the chance to a fellow UNP leader as if such person wins all RW's leadership strengths are gone out of his hands. CBK would have been an equally threatening force to RW as if she gets into power, all SLFP forces + anti-RW elements in the UNP camp will rally around her.

RW and the whole UNP had to taste the bitter pill after appointing SF during the previous presidential election due to the aloof attitudes of the General, thus, SF was out of the equation. A Buddhist Monk was never in the UNP card as such move could drive away many UNP supporters, especially from the minority. 

Hence, the only viable option was to take someone from right inside the ruling party; who could get some chunk from the party but not strong enough to stand on his own feet. MS was an ideal fit. 

There are several other stories of my "correct prediction"......

And then it went all wrong.

*****************************************************

About 10-12 years ago I told my friends that internet is the “Master of Knowledge” and this master will surely make the whole world a much better place to live within a decade.


For centuries, people lived in isolation, thinking that their religions and races were the best. Thus, they tried to spread what they thought the best, most often by force. The result was mass murder and torture, destruction of wealth and resources, spreading of mythical concepts that adversely affected the human race as well as the animal kingdom.

For several millenniums people believed that the earth is the center of everything while the sun and the moon are there to serve human needs. In some extreme cases, people thought that all these things are specifically made for the benefit of their particular race or religion. This made them crazy and barbaric as they could not tolerate seeing other people utilizing or consuming the same.



In the 18th and 19th centuries, thanks to the scientific boom, the world, especially the western sphere, understood that earth is just a teeny tiny spec on an enormous universe. Even with limited communication modes available at the time, this conceptual transformation made a massive impact on the human society. Gradually people started respecting one another, started thinking about human rights, then animal rights then environmental conservation etc. etc.

This is what we call “Civilization” today.

With some ups and downs, the world turned to be a better place to live sans the stupidity of few individuals such as Adolf Hitler and Benito Mussolini.  Since the Second World War the rate of civilization accelerated at a rapid pace. Power of intelligence, tolerance, psychological freedom, right of questioning and freedom of expression replaced the formerly established concepts; power of muscle, rigidity, psychological imprisonment, denial of questioning and suppression of the right of speech.

However, most of these characteristics of civilization were confined to the countries where the access of knowledge was well facilitated. The inability to access knowledge kept some communities in darkness making them practice the same “uncivilized” deeds for the last many centuries or millennium.

And then the Internet started bringing the knowledge just on to everyone's lap. And I thought that this may be the "savior of man kind" mentioned in many religions and even by Nostradamus.

Today...after a decade, that prediction has gone insanely wrong proving that my analysis were simply illogical and senseless.

The internet has turned to be the “Master of un-intelligence”. It has not only limited to the spreading of  myths and false or pseudo knowledge, but has also become a huge source of hatred, vengeance and cruelty as well; the most uncharacteristic features for the very “civilization” that we were talking about. It is simply destroying the human psyche, little by little. Starting from one’s very own-self, then family, community, country and world…… internet is poisoning the entire human race.

I think I have grossly overlooked a famous adage in Sri Lanka before I made my prediction.

“Good news do not even have legs whereas bad news have wings”. 

The same applies to “intelligence” and “stupidity” as well.


Monday, 18 January 2016

ලෝකෙන් උතුම් රට ඉතියෝපියාවයි



මට එඩ්වර්ඩ් හමුවුනේ වසර 2013 දී බෙයිජිං නුවර පැවති දේශගුණ විපර්‍යාස සම්බන්ධ වැඩමුළුවකදීය. අඩි හයක් පමණ උස පුළුල් උරහිස් සහිත එඩ්වර්ඩ් ඉතියෝපියානු ජාතිකයෙකි. කෝපි කෝප්පයක් තොලගාමින් අපි දෙදෙනා ඉතියෝපියාව ගැන කතාකරන්න වන්නෙමු.

"ඔබ එතරම් සුන්දර රටක් දැක ඇතැයි මා සිතන්නේ නැහැ.  ඇඩිස් අබාබා නගරය පැරිස් නුවර වාගෙයි. රටේ මොන පැත්තට ගියත් ඔබට ලෝකයේ වෙන කොහෙවත් දකින්න නොලැබෙන ස්වභාවික සෞන්දර්යයන් දකින්න පුළුවන්. ඇත්තටම එය ලෝකයේ ඇති අති පුජනිය වූ දේශයයි" එඩ්වර්ඩ් කියාගෙන යයි. ඉන් නොනැවතී, තම පරිගණකයේ ගූගල් සෙවුම ඔස්සේ ඔහු තම රටේ ඇති සුන්දරත්වය මා ඉදිරියේ දැක්විය.




ඇත්තෙම්ම එය සුන්දර දේශයකි. සුවිසල් ගොඩනැගිලි වලින් හෙබි ප්‍රධාන නගර, ප්‍රෞඩ ඉතිහාසයක නටබුන්, චමත්කාර වර්ණ සංකලනයකින් යුත් දනකිල් ප්‍රදේශය, නිල් නයිල් නදිය අවට සාරවත් ප්‍රදේශ, සිනහමුසු මුහුණින් සිටින පෘෂ්ටිමත් පිරිමින් සහ ඉතා රූමත් කාන්තාවන්.

මට මගේ කුඩා කල මතක් වේ. සිසිර නම ඇති ගැටවරයන් දෙදෙනෙක් අපේ නිවසට යාබදව වාසය කලෝය. ඔවුන්ගෙන් ඉතා කෙසඟ සිරුරකින් හෙබි එක් අයෙකුව අනෙක් යහළුවන් හැඳින්වුයේ 'ඉතියෝපියා සිසිර' නමිනි. සැකිල්ල පෑදුන හරකෙකු දුටුවත් "මූ ආවේ ඉතියෝපියවෙන්ද" කියා අසන පුරුද්දක් එවකට තිබුණි.

මා ලංකාවේ මිනිසුන් තුල පවතින මේ අදහස ගැන එඩ්වර්ඩ්ට පැවසූ විට ඔහු කියා සිටියේ 80 දශකයේ ඉතියෝපියාවේ එක් ප්‍රදේශයකට බල පෑ දීර්ඝ කාලීන ඉඩෝරය නිසා ඇතිවූ තත්වයක් බටහිර මාධ්‍ය මගින් අතිශයෝක්තියෙන් හුවා දැක්වීම මෙම සංකල්පයට හේතු වූ බවයි.  පසුව මා කල හැදෑරීම්වලින්ද පැහැදිලිවුයේ මුල සිටම බටහිර අධිරාජ්‍යවාදයට එරෙහිවූ ඉතිහාසයක් ඇති ඉතියෝපියාව මාධ්‍ය මාෆියාවේ දරුණු පහර දීම්වලට දිගටම මුහුණදී ඇති බවයි.




ජිවිත කාලය තුල මට මුණ ගැසුණු සිය ගණනක් විදේශිකයන් තම රටවල් පිළිබඳව දැක්වුයේ එකම අදහසකි. ඒ තම රට ලෝකයේ ඇති උතුම්ම දේශය බවයි. මෙය ශ්‍රී ලංකාවටද පොදුය. අපේ පාසල් වලද දරුවන්ට කුඩා කාලයේ සිටම දේශාභිමානය වර්ධනය වන ආකාරයෙන්, ඉතිහාස කථා, ආදර්ශ පාඨ, ඔවදන් ඉගැන්වීම පුරුද්දක් ලෙස කෙරෙයි. මෙය ඉතා හොඳ ක්‍රියාවකි. එමගින් දරුවා තුල තම රට පිළිබඳව ආදරයක් සහ ගෞරවයක් මෙන්ම තමා තුලද ආත්ම ශක්තියක් ඇති කරවයි. එහෙත් අවාසනාවට අප රටේ සිදුවන්නේ ඉන් පියවර ගණනාවක් ඔබ්බට ජනතාව ගෙන ගොස් ඔවුන්ව 'ජාති ආල' ෆැන්ටසියක අතරමන් කර දැමීමයි.

බොහෝ විට අප විසින්ම අපගේ ජනතාව හුරු කරවා ඇත්තේ මිම්මක් නොමැති සිහින සංකල්ප තුල සිරවී සිටින අතර, එම සිහින විනාශ කිරීමට ලෝකයේ සිටින අනෙකුත් සියලු දෙනාම උත්සහ දරණ බව සිතමින් වෛරයෙන් ජිවත් වීමටයි.

පසුගිය වසරේ ලංකාවට පැමිණි අතරවාරයේ මා හට හිතවතෙකුගේ දහසය හැවිරිදි පුතෙකුගේ අදහස් වලට කන්දීමේ අවස්ථාව උදාවිය. ලංකාව පිළිබඳව වැඩිහිටි කිහිප දෙනෙකු අතර ඇතිවූ කථා බහකට බලහත්කාරයෙන් මෙන් ඇතුළු වූ ඔහු කියාගෙන ගියේ, අපි තමයි ලෝකේ ඉන්න ශ්‍රේෂ්ඨතම ජාතිය, අපේ තමයි ලෝකෙන්ම හොඳම භාෂාව, උතුම්ම ආගම, ප්‍රෞඩතම ඉතිහාසය ආදී වදන් වැලකි. මේ සියල්ලම අසා සිටි මා ඔහුගෙන් ඇසුවේ ඔය කියන ශ්‍රේෂ්ඨත්වය, හොඳකම, උතුම් බව ආදිය මැන්නේ කුමන මිනුම් දඬු වලින්ද කියාය. මේ අනපේක්ෂිත පැණයෙන් කලබල වූ ඔහු "ඕවා එන් ජී ඕ කාක්කන්ගේ ප්‍රශ්න" කියමින් මට දොස් පවරන්න වූ අතර මගේ මිතුරා බැණ වැදී ඔහුව එතනින් එළවා දැමිය.

මගේ මිතුරාගේ පුතා නියෝජනය කරන්නේ අද රටේ තරුණ මෙන්ම වැඩිහිටි සමාජයේද පොදු ආකල්පයයි. වතපොත පුරා පැතිර යන්නේද මේ අදහසයි. අපට ලෝකයේ ඇති දිගම ගංගාව, උසම ගොඩනැගිල්ල, ඉහලම ඒක පුද්ගල ආදායම, වැඩිම ආදායමක් ලබන ගුවන්තොටුපොළ, විශාලම බහාලුම් පර්යන්තය සහිත වරාය නැත. ඒ වෙනුවට, ශ්‍රේෂ්ඨම, උතුම්ම, හොඳම, ලස්සනම, මනරම්ම, ප්‍රෞඩතම ඒවා එමට ඇත. ඊළඟට ඒවා විනාශ කිරීමට හැමවිටම අවි මානාගෙන ඉන්නා සතුරන්ද කෙළවරක් නැත.

ලෝකයේ ඇති හොඳම ඒවා අපිට ඇත්නම් අපේ දේශපාලකයන්ට කරන්න ඇත්තේ ඒවා සතුරන්ගෙන් ආරක්ෂා කරගැනීම පමණි. අප රටේ සිටි හා සිටින බොහෝ නායකයෝ මේ මනඃකල්පිත සතුරා දිගින් දිගටම හැඩ වැඩ දමමින් පවත්වාගෙන යන්නේ රට පාලනය කිරීමේ හෝ බලයට පැමිණීමේ පහසුම ක්‍රමය එය බැවිනි. එහෙත් අවාසනාවට ඇත්ත තත්වය එය නොවේ. නේපාලය කවදාවත් එවරස්ට් කඳු මුදුන අලෙවි කලේ නැත. එහෙත් එවරස්ට් නැගීමට වසරකට පැමිණෙන විදේශිකයන් සංඛ්‍යාව පාලනය කිරීමට නේපාල රජයට සීමා පැනවීමට සිදුව ඇත. ඒ එය ලොව උසම කඳු මුදුන නිසාවෙනි. සිංගප්පුරුව ඉතා කුඩා රාජ්‍යයක් වුවත් ලෝකයේ ඇති විශාලම වරාය සහ ගුවන්තොටුපල ඔවුන්ට ඇත. එබැවින් රටේ ආර්ථිකය පිළිබඳව ඔවුනට වැඩි බියක් නැත. මැලේසියාවට සහ ඩුබායි දේශයට වැඩිම ජනතාවක් ඇදෙන්නේද ලෝකයේ ඇති උසම ද්විත්ව කුළුණු ගොඩනැගිල්ල සහ උසම ගොඩනැගිල්ල නැරඹීමටය. අපිට මේ ආදී වූ කිසිවක් නැත. ඇත්තේ අප විසින්ම අර්ථ දක්වාගන්නා වචන කිහිපයකි. නමුත් ලෝකයාට ඒ ගැන වගක් නැත. සියවසකට පෙර සුද්දෙක් ලංකාව ගැන කී හොඳක් ඇත්නම් අපි එය හතර වටේට කරකවමින් තවමත් කරගහගෙන යන්නෙමු.




ලංකාවේ කඳුකරය සුන්දරය. එහෙත් එය ලෝකයේ සුන්දරම කඳුකරය යැයි කීමට පෙර ඔස්ට්‍රියාවේ සහ පකිස්ථානයේ කඳුකරයවත් යූ ටියුබ් ඔස්සේ නරඹන්න.  අප රටේ ඇති ඓතිහාසික නටඹුන් පිළිබඳව සතුටු වන්න. එහෙත් ඒවාට අලංකාර පද යෙදීමට පෙර ලෝකයේ වෙනත් බොහෝ රටවල ඇති පෞරාණික ස්ථාන පිළිබඳව සොයා බලන්න. ඉරානයට, ඉන්දියාවට, චීනයට පිය නගන්න.




අපි ලෝකයේ සුන්දරතම මුහුදු වෙරළවල් අපට ඇතැයි උදම් අනමු. එහෙත් බේකරියෙන් පාන් භාගයක් සහ පෙට්ටි කඩෙන් පරිප්පු පීරිසියක් මිළදී ගෙන, බෝක්කුව උඩ ඉඳගෙන දවාලට කන හම්පඩ සුද්දන් කිහිප දෙනෙක් මෙරට මුහුදු තිරයේ සුව විඳීමට පැමිණෙද්දී දහස් ගණන් කෝටිපතියන් ඉන්දුනීසියාවේ බාලි දුපතට, තායිලන්තයේ ෆුකට් සහ පතායා ප්‍රදේශවලට, හවායි දුපත් වලට ඇදෙන්නේ ඇයිදැයි අප සිතන්නේ නැත.   

වසරකට ලංකාවට පැමිණෙන ධනවත් විදේශිකයන් ගණන මෙන් දෙගුණයක් කොළඹ ගුවන් තොටුපල හරහාම ඉතා කුඩා මාල දිවයිනට ගමන් කරන බව කනගාටුවට කරුණක් නොවේද? 2013 වසරේ වැඩිම විදේශිකයන් පිරිසක් පැමිණි රටවල් දහයෙන් ඉන්දියාව ඉවත් කල විට, ලංකාවට ආසන්න වශයෙන් 550,000 ක් පැමිණෙද්දී මාල දිවයිනට 1,100,000 පැමිණ ඇත. අපිට කොහේදී හෝ වැරදී ඇත. 

සිහින ලෝකයෙන් නික්මී පියවි ලෝකයට පිය නැගීමට දැන් කාලය එළඹ ඇත. 

සංචාරක කර්මාන්තයෙන් රටක් ඉහලට ගැනීමට ලෝකයේ ලොකුම, උසම, හොඳම ඒවා අවශ්‍ය නොවන බව මගේ අත්දැකීමයි. මා පිය නගා ඇති ලෝකයේ බොහෝ සංචාරක ස්ථාන විදේශිකයන්ට ආකර්ෂණීය වී ඇත්තේ එහි ඇති නැරඹීමට හෝ රසවිඳීමට හැකි දෙයට වඩා සංචාරක සහ අලෙවි කලමනාකරණය නිසාය. 

උදාහරණයක් ලෙස මම මැලේසියාවේ ඇති ධන උල්පතක් වන 'ගෙන්ටින් හයිලන්ඩ්' විනෝද උද්‍යානය (amusement park) ගන්නම්. කුඩා කඳු ගැටයක් සහ අසලින් ගලා යන දිය පහරක් ආශ්‍රිතව ගොඩ නගා ඇති මෙම උද්‍යානය කිසිඳු, පාරිසරික, ඓතිහාසික හෝ ජෛව විද්‍යාත්මක වැදගත්කමක් නොමැති ස්ථානයකි. එහෙත් එය මැලේසියාවට මිලියන ගණනින් සෙනග අද්දවයි. ලංකාවේ මෙබඳු ස්ථාන දහසකට වඩා ඇති බව මගේ හැඟීමයි. එහෙත් ඒවා ධන උල්පත් කිරීමට හැකි බව අප සිහිනෙන්වත් සිතා නැත. මා මගේ ලාංකික මිතුරන්ට නිතර කියන දෙයක් නම් 'කිතුල්ගල' මැලේසියාවේ හෝ චීනයේ තිබුනා නම් අද එය ඩොලර් කන්දක් බවට පත්වී තිබෙනු ඇති බවයි. 



විශාල අමතර වියදමක් නොමැතිව වුවත් අපට අලෙවි කල හැකි සීගිරිය, දළදා මැදුර, රජරට නටඹුන් ආදී ස්ථානද අප මනාසේ කළමනාකරණය කිරීමට නොදන්නා සේයකි. මෙම ස්ථානවලට ඇතුළු වීමට ඩොලර් 20-25 වැනි මිලකට විදේශිකයෙක් ටිකට් පත් මිලදී ගත යුතුය. දේශීය සංචාරකයෙකුට මේ සඳහා ගෙවීමට සිදුවන්නේ ඩොලර් එකකටත් අඩු මුදලකි. මෙමගින් අප සංචාරකයා මුලින්ම සිත් වේදනාවට පත් කරයි. රටක් ලෙස අප මුදල් සෙවිය යුත්තේ මෙලෙස ඇතුල්වීමේ ටිකට් පත්වලින් නොවන බව අපේ පාලකයන්ට නොතේරීම අපේ අවාසනාවයි. මෙලෙස අධික මුදලකට ඇතුල්වීමේ ටිකට් පත් විකුණා අප සොයන මුදල සොච්චමකි. එහෙත් එමගින් අප ලෝකයට දෙන පණිවිඩය මෙරට ලැබීමට තිබෙන ඩොලර් කෝටි ගණනක් නවතාලයි. 

එලෙස අධික මිලකට ටිකට් පතක් ගෙන ඇතුළුවන විදේශිකයෙකුට, භාවිතා කිරීමට සුදුසු වැසිකිලියක් නැත, අවශ්‍ය ආකාරයට කෑමක් බීමක් මිලදී ගැනීමට ආපනශාලාවක් නැත. මහන්සි වූ විට රැඳී සිටීමට විවේකාගාරයක් නැත, ඇතුලත සංචාරයට විදුලියෙන් දුවන මෝටර් රථ නොමැත. සමහර ස්ථානවල අව්වෙන් වැස්සෙන් ආරක්ෂා වීමට ආවරණයක් හෝ නොමැත. අප ඉන්දියාවේ සිට ඇමරිකාව දක්වා සියලුම රටවලින් පැමිණෙන විදේශිකයන්ගෙන් අය කරන්නේ ස්විට්සර්ලන්තයේ සංචාරක ස්ථානයකට ඇතුළු වීමේදී අය කරන මිලයි.  එහෙත් ඔවුන්ට ලබා දෙන්නේ ඉන්දියානුවෙකුට ඉන්දියාවේදී ඩොලර් භාගයක ටිකට් පතක් ගත් විට ලැබෙන සැලකිල්ලයි. මේ ආකාරයට රටක සංචාරක ව්‍යාපාරය දියුණු කල නොහැක.




ප්‍රථමයෙන් කල යුත්තේ තෝරා ගත් සුදුසුකම් සහිත පිරිසක් ලෝකයේ ඇති ප්‍රකට සංචාරක ස්ථාන වලට යවා ඔවුන්ගෙන් ක්‍රමවත් ලෙස සකස් කල වාර්තාවක් ලබා ගැනීමයි. ඉන් පසු ඒ අනුව අපගේ අඩු පාඩු නිවැරදි කරගැනීමයි. අවාසනාවකට මෙවැනි සංචාරයක් ගැන සඳහන් කල පමණින් ඉඳිරියට පැමිණෙන්නේ දේශපාලන හිතවත්කම් සහ ආයතන ප්‍රධානීන්ට සම්බන්ධතා ඇති පුස්සන් පිරිසකි. සාප්පු සහ විනෝද සවාරියක් යෑම හැරුණු කොට ඔවුන්ගෙන් ගත යුත්තක් නැති වනු ඇත. මේ බව දැනගෙන මේ කටයුත්ත ක්‍රියාත්මක කල යුතුය.




මීට වසර කිහිපයකට පෙර Lonely Planet ආයතනය මගින් නම් කල ලොව ඉහළම සංචාරක අගයක් ඇති මුහුදු වෙරළ ලෙස උණවටුන වෙරළ දෙවරක් තේරිණි. අප මේ අවස්ථාවලින් ප්‍රයෝජන ගෙන ඇත්ද? බොහෝ රටවල් මෙබඳු තේරීමක් වෙනුවෙන් විශාල මුදල් සම්භාරයක් වැය කරද්දී අපට එය නිකම්ම ලැබුනේය. නිකම්ම ලැබුණු දෙය අපි නිකම්ම පා කර හැරියෙමු. 

නැවත වරක් වසර 2016 දී සංචාරකයන් යා යුතුම රටක් ලෙස ජාත්‍යන්තරය විසින් ලංකාව තෝරාගෙන ඇත. මෙවරත් අපි එය නිකම්ම පා කර යවමුද? 

.................................................

01/01/2021

බොහෝ දෙනෙක් ලංකාව දියුණු කල හැකි ක්‍රමවේද ගැන මගෙන් අසා එවති. කිසිවක් ලිවීමට සිත් නොදුන්නත්, නව වසරේ සිතන්න යමක් මෙසේ ඉදිරිපත් කර නිහඬ වෙමි.
-------
පසුගිය දශකය තුල ලංකාව තෙවරක් Lonely Planet ආයතනයේ ශ්‍රේණිගත කිරීමට අනුව ලෝකයේ හොඳම සංචාරක ගමනාන්ත 10 න් එකක් ලෙස තේරුණි. එහිදී දෙවරක් එය පළමු ස්ථානයට පත්විය. උණවටුන වෙරළ තීරය ලෝකයේ හොඳම සංචාරක වෙරළ තීරය බවට දෙවරක් පත්විය. ශ්‍රී ලංකාව බුදුදහමේ ගෝලීය කේන්ද්‍රය ලෙස එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය විසින් නම් කරන ලදී.
------
2018 සහ 2019 දී ලංකාවට සංචාරකයන් පිලිවෙලින් මිලියන 2.3 සහ 1.9 පැමිණි අතර ඉන් අති බහුතරයක් ඉන්දියානුවන් විය.

මේ වසරවලදීම අසල්වාසී මාල දිවයිනට පිලිවෙලින් මිලියන 1.4 සහ 1.7 පැමිණි අතර ඉන් බහුතරය යුරෝපය, ඇමරිකාව සහ ශාන්තිකර කලාපයෙන් විය.

මාල දිවයිනේ භූමි ප්‍රමාණය ලංකාවේ භුමි ප්‍රමාණයෙන් 0.5% කි.

ආර්ථික ශ්‍රේණිගත කිරීම් ප්‍රතික්ෂේප කළා මෙන්ම සංචාරක දේශාන්ත ශ්‍රේණිගත කිරීමද අපි ප්‍රතික්ෂේප කළා විය හැක.

.....................

               

Saturday, 9 January 2016

Can the Adam’s Eye Bail out Sri Lanka




Can the Adam’s Eye Bailout Sri Lanka


World's largest blue star sapphire 'found in Sri Lanka'. This is what BBC reports. ‘The gem is valued at least $100m and the current owner estimates that it could sell for up to $175m at auction’, it continues.

If sapphires found in Sri Lanka are called Adam’s tears; tears shed by Adam for expelling from the heaven and turned to be gems over the years, then we have found the Adam’s Eye.

For all these years we were talking about the proudest history, holiest country, purest ancestry, best natural beauty etc.; all are non-measurable. Any other country could also claim so. We did not have the tallest, longest, largest or oldest something to show the world. 

And now we got it.

Can this Adam’s Eye make the breakthrough in Sri Lankan economy? I am not referring to the USD 100 million, which is a peanut in a politician’s perspective. It may be a magnet that could attract millions of tourists to the country.

There are several long due ‘bests’ in the country that may have completely changed our fate. One is a national Gem Museum.



Every time that I organize an international event in Sri Lanka or attend such event, a majority of foreign participants ask for a specific thing; to visit a place that displays Sri Lankan gems. Apart from few house-turned-display units  in Colpitty (Colombo 03), where the major focus is to sell few stones to the visitors, there is no place to take them.

Instead of investing in some white-elephant style mega projects we could have invested on a full-scale geological museum, that displays all types of gems in Sri Lanka, samples of rock formations and even minerals. Gradually the contents may be expanded to include samples from the rest of the world. Such a place could have attracted not only tourists but geologists, gemologists, nature conservationists etc. etc. 

We are still not late. If we crown such large museum complex with the Adam’s Eye, the world’s largest blue sapphire, we may attract millions of people per year getting billions of dollars; of course with well-tailored advertising campaign.  The money will flow into the country, not only by sales of tickets to the museum, as you may easily understand. The collection through tickets will be a minute portion of the foreign revenue to the country. 

The government should invest in buying the gem from the owner rather than letting it leave the country for a mere 100 million dollars. Alternatively, the government may come to an agreement with the owner (if he would like) to give a significant portion of the ticket collection to the owner for a long period. Even the museum can be named after him, if he agrees to such proposal.

To make it or break it, the decision is in the hands of the government. Let’s see the fate of the Adam’s Eye and that of us as well.